علل زخم‌های پای دیابتی

زخم‌های پای دیابتی زخم‎های مزمنی هستند که به دنبال ۲ عارضه اصلی دیابت ایجاد می‎شوند:

زخم‌های پا با منشاء نوروپاتیک

نوروپاتی به عنوان اصلی ترین عارضه دیابت بیش از ۵۰% از افراد دیابتیک را تحت تاثیر قرار می ‏دهد. دراختلال عملکرد عصب محیطی در دیابت تمامی اعصاب  (حسی، حرکتی و اتونوم) متاثر می‏ شوند.

نوروپاتی حسی

در نوروپاتی حسی، فقدان احساس محافظتی مثل درد، فشار، لرزش، لمس و حس درک حرارت مشخص می‎شود. پای بی حس نسبت به هرگونه ضربه و زخم آسیب پذیرتر است. با تخریب و از بین رفتن اعصاب حسی بیمار، در مناطق عصب‏دهی احساس سوزش، گزگز و مورمور بوجود می‏آید که معمولا شب‏ها این مشکل تشدید می‏شود. با کاهش حس، بیمار در معرض آسیب اندام تحتانی قرار می‏گیرد. اختلال حس، باعث می‏شود بیمار تحریکات دردناک و تحریک ناشی از فشار را به خوبی حس نکند؛ در این شرایط تمام عوامل محیطی از فرورفتن جسم تیز به داخل اندام گرفته تا پوشیدن کفش تنگ (علت اصلی زخم‌های پا) می‏توانند باعث زخم در پای بیمار شوند.

 نوروپاتی حرکتی

با از بین رفتن اعصاب حرکتی (نوروپاتی حرکتی)، ماهیچه ‏های اندام به خصوص ماهیچه‏ های داخلی کف پا (سطح پلانتار) آتروفی پیدا می‏ کنند؛ آتروفی این عضلات باعث افتادگی پا و افزایش قوس کف پا (دفورمیتی پا) و الگوهای غیرطبیعی راه رفتن می ‏شود. به عنوان پاسخ طبیعی بدن به فشار مکانیکی موضعی، پینه شکل گرفته و نهایتا شکنندگیهای پوستی منجر به پیشرفت زخم می‎گردد.

نوروپاتی اتونومیک (خودکار)

به دنبال از بین رفتن اعصاب اتونوم (نوروپاتی اتونوم) غدد عرق و سباسه دچار اختلال کارکرد می‏ شوند یعنی قابلیت تعریق کاهش می ‏یابد یا از بین‏ می‏ رود و در نتیجه پوست، خشک همراه با ترک و شقاق می شود که منجر به نمایان شدن درم شده و خطر زخم و عفونت افزایش می‏ یابد. بکارگیری مرطوب کننده پا به صورت روزانه احتمال ایجاد ترک و خشکی را کاهش می‎دهد.
پای شارکو (استئو آرتروپاتی نوروپاتیک)
یک عارضه نسبتا غیر شایع پا است که تنها در بیمارانی که نوروپاتی دارند روی می‎دهد. به هر حال نیاز است که این عارضه به منظورکاهش ایجاد دفورمیتی‌های بد شکل خیلی زود شناسایی و درمان شود.
 
زخم‌های ایسکمیک پا
بیماری عروقی محیطی (PVD) در بیماران دیابتیک شیوع بیشتری دارد. PVD شامل انسداد یا تنگ شدن عروق خونی ساق پا و یا کلسیفیه شدن شریانی است.
اختلال در خونرسانی منجر به مرگ بافتی و زخم پا می‎شود که علی رغم مراقبت مناسب از زخم درمان نمی‎شود. انسداد کامل خونرسانی موضعی منجر گانگرن می‎شود که شایعترین علت قطع عضو است. گانگرن اغلب درانگشتان پا به صورت تغییر رنگ مایل به ارغوانی با حاشیه مشخص بین محل‎هایی که دارای خونرسانی کافی با مناطقی که خون رسانی آنها ناکافی است مشخص می‎شود. درمان زخم ایسکمیک پا شامل بازگرداندن خونرسانی می‎شود.
 

زخم‌های نورو-ایسکمیک پا
تعداد کمی از بیماران دیابتیک صرفاً به دلیل زخم‌های ایسکمیک در بیمارستان بستری می‎شوند. بیماری عروقی و نوروپاتی اغلب همزمان اتفاق می‎ افتند.