انواع زخم ها و ترمیم آن ها

ترمیم زخم ها یکی از پیچیده ترین فرآیندهای بیولوژیکی است که در طول زندگی انسان رخ می دهد. پس از آسیب، مسیرهای بیولوژیکی متعددی بلافاصله فعال می شوند و برای پاسخ هماهنگ می شوند. در انسان بالغ، فرآیند ترمیم زخم معمولاً منجر به توده‌ای از بافت فیبروتیک غیرفعال می‌شود که به عنوان اسکار شناخته می‌شود. در مقابل، در اوایل بارداری، بافت های آسیب دیده جنین را می توان به طور کامل، بدون فیبروز، در فرآیندی شبیه به بازسازی، بازسازی کرد. با این حال، برخی ارگانیسم ها توانایی بازسازی بافت را در طول زندگی بزرگسالی حفظ می کنند. دانش به دست آمده از مطالعه این گونه ارگانیسم ها ممکن است به باز کردن مسیرهای بازسازی نهفته در انسان کمک کند، که به همان اندازه که معرفی آنتی بیوتیک ها در قرن بیستم عمل پزشکی را تغییر داد.

ترمیم زخم فرآیندی است که پوست طی ترمیم آسیب های ناشی از زخم طی می کند. بسته به نوع درمان و نوع زخم، سه نوع اصلی بهبود زخم وجود دارد. اینها را ترمیم زخم اولیه، ثانویه و سوم می نامند.

بهبود زخم ثانویه به مکانیسم های بهبودی خود بدن بستگی دارد. این فرآیند بیشتر طول می کشد، که ممکن است به دلیل افزایش اندازه زخم، خطر عفونت و آلودگی، و سایر عوامل مانند استفاده باشد.

ترمیم زخم و فاز ترمیم:

ترمیم زخم یک فرآیند پیچیده و پویا برای جایگزینی ساختارهای سلولی و لایه‌های بافتی از بین رفته و از بین رفته است. روند بهبود زخم انسان بالغ را می توان به 3 یا 4 مرحله مجزا تقسیم کرد. نویسندگان قبلی به 3 مرحله التهابی، فیبروبلاستیک و بلوغ اشاره کردند  که به عنوان التهاب، تکثیر و بازسازی نیز مشخص شده است  و این توسط برخی نویسندگان حفظ شده است. در مفهوم 4 فاز، فاز هموستاز، مرحله التهابی، مرحله تکثیر و فاز بازسازی وجود دارد. در رویکرد 3 فازی، فاز هموستاز در فاز التهابی قرار دارد.

فاز هموستاز فاز هموستاز با وقوع آسیب رخ می دهد و اولین پاسخ بدن است. زخم باعث خروج خون و سایر مایعات از بدن می شود. بدن با تلاش برای توقف این جریان خون پاسخ می دهد. رگ های خونی آسیب دیده منقبض می شوند تا جریان خون کاهش یابد. همانطور که برخی از تحقیقات اشاره می‌کنند، پلاکت‌ها و ترومبوسیت‌های خون در نزدیکی زخم باز شروع به جمع شدن می‌کنند و یک شبکه فیبرین را تشکیل می‌دهند. این باعث غلیظ شدن خون در ناحیه نزدیک می شود تا به توقف خونریزی کمک کند. این لخته تازه تشکیل شده همچنین از ورود میکروب ها به بدن جلوگیری می کند. این عملکرد پوست را به عنوان یک مانع در برابر کثیفی و سایر عوامل بالقوه عفونی بازیابی می کند تا بهبودی شروع شود. پلاکت‌ها مواد شیمیایی آزاد می‌کنند که به سلول‌های اطراف هشدار می‌دهد تا فرآیند بعدی را شروع کرده و زخم را التیام بخشند.

بهبود زخم ناشی از قطع شدن:

بهبود زخم در واقع بسیار پیچیده است و شامل یک سری طولانی از سیگنال های شیمیایی است. برخی عوامل می توانند روند بهبودی را به طور کامل کند کرده یا از آن جلوگیری کنند. یکی از چشمگیرترین عوامل کاهش یا کمبود خون رسانی به زخم است. اکسیژن و مواد مغذی که خون جدید به زخم منتقل می کند برای بهبود موفقیت آمیز ضروری است. زخمی که خون کافی دریافت نمی کند ممکن است حداقل دو برابر بیشتر طول بکشد تا التیام یابد، اگر اصلاً خوب شود. بر اساس برخی برآوردها، حدود 6.5 میلیون نفر در ایالات متحده از زخم هایی رنج می برند که به خوبی بهبود نمی یابند. به این زخم‌ها، زخم‌های مزمن می‌گویند که بیشتر در افراد مسن یا افراد مبتلا به دیابت، فشار خون بالا، چاقی یا سایر بیماری‌های عروقی دیده می‌شود. اگر زخمی دارید که در یک بازه زمانی معقول بهبود نمی یابد، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود قرار ملاقات بگذارید. اگر به نظر می رسد که آسیب شما بدتر می شود یا عفونی به نظر می رسد، یعنی اگر بیشتر متورم است، در لمس داغ است، دردناک است یا چرک ترشح می کند، فوراً به یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مراجعه کنید.

سخن نهایی:

سلول های خونی، گلبول سفید خونی به نام ماکروفاژ، نقش محافظ زخم را بر عهده می گیرد. این سلول با عفونت مبارزه می کند و بر روند ترمیم نظارت می کند. ممکن است در این زمان مقداری مایع شفاف روی برش یا اطراف آن مشاهده کنید. این به تمیز کردن زخم کمک می کند. ماکروفاژها همچنین پیام‌رسان‌های شیمیایی به نام فاکتورهای رشد تولید می‌کنند که به ترمیم زخم کمک می‌کنند.