گایدلاین¬ها ی محلی، در دسترس بودن ابزار و فرد متخصص انتخاب می‌شود. متدهای دبریدمان شامل:
اتولایتیک(خود تجزیه شونده): به دنبال هیدراسیون (ابرسانی) بافت، به آنزیم‌های پروتئولایتبک اجازه داده می‌شود که بافت مرده را تجزیه کنند.
هیدراسیون بافت خشک با استفاده از هیدروژل یا عسل است.
آنزیمی: آنزیم‌های پروتئولایتیک اگزوژن (ساخته‌شده خارج از بدن) به‌منظور حل کردن بافت مرده استفاده می‌شود.
کارایی این روش توسط تعدادی از نویسندگان ثابت نشده است.
لاروی (نوزاد کرم): بیوسرجری: استفاده از لارو greenbottle fly به‌منظور حل کردن انتخابی بافت مرده.
این روش قادر به برداشتن کالوس نیست. لاروها باید توسط فرد آشنا به این کار، آماده شوند.
جراحی (شارپ): دبریدمان تهاجمی با ابزارهای جراحی تحت بیهوشی برای بیماران حساس.
ممکن است در زخم پای دیابتی نوروپاتیک بیهوشی لازم نباشد.
با استفاده از کورت، بافت شل (مرده) به‌آرامی از روی زخم برداشته می‌شود. ممکن است کنترل درد لازم باشد.
هیدروسرجری: دبریدمان جراحی با جریان آب پرفشار جهت برداشتن بافت مرده.
اولتراسونیک: استفاده از اولتراسوند و مایع جهت برداشت مکانیکی بافت مرده.
علت معرفی این روش در آخر، عدم دسترسی گسترده به این روش است.
مراقبت‌کننده باید قادر به افتراق بین بافتها و ساختارها باشد تا از آسیب اناتومی موضعی حین دبریدمان اجتناب شود و دید مناسبی جهت کنترل وسعت دبریدمان داشته باشد.
یک روش مکانیکی قدیمی، روش wet-to-dry است. در این روش یک گاز مرطوب روی زخم خشک گذاشته‌شده و سپس کشیده می‌شود. امروزه این روش توصیه نمی‌شود، زیرا دردناک بوده و بافتها را به‌طور غیردقیق برمی‌دارد (ت م: هم‌بافت مرده و هم زنده) و منجر به آسیب تروماتیک (ضربه‌ای) می‌شود.
در بیماران ( زخم فشاری )، دبریدمان تنها زمانی اندیکاسیون دارد که بافت مرده یا اسلاف وجود داشته باشد؛ همچنین پرفیوژن (خون‌رسانی) بافتی زخم کافی باشد.
عوامل دخیل در انتخاب متد دبریدمان شامل موارد ذیل است:
سایز و عمق زخم فشاری، نیاز به‌سرعت دبریدمان، تحمل بیمار مخصوصاً در نوع جراحی
بدون دیدگاه