دبریدمان
دبریدمان جز مهمی از مدیریت استاندارد زخم است. این کار کالوس، بافت مرده و اسلاف را از بین میبرد، امکان ارزیابی دقیقتر را فراهم کرده، به درناژ، بهبود و از بین رفتن بیوفیلم کمک میکند
همچنین منبع بالقوهای از عفونت از میان برداشته میشود.
تعدادی متد جهت دبریدمان وجود دارد که بر اساس ارزیابی بالینی، نیاز زخم، گایدلاین¬ها ی محلی
روش جمعآوری نمونه برای آزمایش میکروبیولوژیک، باید از یکی از متدهای ذکرشده در گایدلاینها ی محلی تبعیت کند. اصول اساسی عبارتاند از:
- نمونه باید قبل شروع انتی بیوتیک اخذ شود.
- قبل نمونهگیری زخم باید دبرید و پاکسازی شود.
- نمونه باید سریعاً منتقل گردد.
- باید تعیین هوازی / بیهوازی بودن ارگانیسم و حساسیت به انتی بیوتیک نیز درخواست شود.
متدهای نمونهبرداری شامل:
- چرک جمعآوریشده از عمقیترین قسمت زخم،
- سوآب (که خودش چندین متد دارد)،
- آسپیراسیون،
- بیوپسی بافت،
- بیوپسی استخوان (برای استئومیلیت).
درصورتیکه پروب یا انگشت به استخوان برسد، استئومیلیت محتمل است. انتی بیوتیک تراپی برای استئومیلیت باید تا ۶ هفته ادامه یابد. سایر پروسیجرهای تشخیصی استئومیلیت مثل اشعه ایکس، MRI, CT و سایر متدهای پیشرفته، ممکن است مورداستفاده قرار گیرد.
(در صورت دسترسی) درصورتیکه احتمال عفونت سیستمیک وجود دارد، باید کشت خون نیز انجام شود. برای مطالعه بیشتر به نوشتههای Harries et al مراجعه نمایید که انواع مختلف عفونت، پیشگیری و مدیریتان شرح دادهشده است.
التهاب مزمن نیز باید مدیریت شود. تبدیل زخم متوقفشده در مرحله التهابی، به زخم در حال بهبود، از طریق تعدیل و تنظیم مدیاتورهای التهابی اضافی، باید مدنظر باشد. دو فاکتور اصلی مانع بهبود زخمهای مزمن، اختلال رگزایی و افزایش MMP است.
ترکیباتی وجود دارد که سطح MMP را تنظیم کرده و تأثیراتی روی سایر مولکولها مثل فاکتور رشد، عوامل رگزایی و سایر پروتئازها و سیتوکین ها (کلاژن ORC) دارند.
تنظیم این موارد منجر به بسته شدن زحم پای دیابتی شده و بیانگر اهمیت و کارایی این ترکیبات است.
بدون دیدگاه