چه قسمت هایی از بدن بیشتر در معرض زخم های دیابتیک هستند؟

 زخم های دیابتیک

افرادی که دیابت دارند دیرتر از دیگران زخم هایشان بهبود می یابد و معمولا در عمل های جراحی نیز، دوره نقاهت طولانی مدتی دارند. دلایل متعددی برای دیر خوب شدن زخم های دیابتی وجود دارد و در مواردی که این زخم ها کنترل نشوند، منجر به قطع عضو خواهد شد. زخم های دیابتیک معمولا در پا به وجود می آیند که به آن زخم های پای دیابتیک هم می گویند.

چرا زخم های دیابتیک دیرتر خوب می شوند؟

همان طور که گفته شد، در افراد دیابتی بالا بودن گلوکز خون، باعث کند شدن روند بهبودی زخم هایشان می شود. از آن جایی که گلوکز بالای خون، عملکرد گلبول های سفید را تحت تاثیر قرار می دهد، سلول های سفید در مبارزه با باکتری ها دچار مشکل خواهند شد.

دلیل دیگری که زخم های دیابتیک را ایجاد می کند، آسیبی است که گلوکز بالای خون به اعصاب بدن می رساند. افراد مبتلا به دیابت کنترل نشده، معمولا از وجود زخم هایشان در روزهای ابتدایی بی خبر خواهند بود که عدم رسیدگی به این زخم ها در روزهای اولیه، موجب ایجاد زخم های بدتر و عفونی خواهد شد.

یکی از مهمترین دلایلی که باعث ایجاد زخم های دیابتیک می شود، کاهش گردش خون در بیماران دیابتی است. سلول های قرمز خون در این افراد کاهش می یابند و گردش خون با مشکلاتی همراه می شود. اکسیژن رسانی به بافت ها و دریافت مواد مغذی از خون کاهش پیدا می کند و بدین ترتیب، زخم های ایجاد شده دیرتر درمان خواهند شد.

چرا پاها بیشتر در معرض زخم های دیابتیک قرار دارند؟

در میان اندام ها، معمولا پاها اولین بخش هایی هستند که در معرض زخم های دیابتیک قرار می گیرند. البته این بدین معنا نیست که این زخم ها در نواحی دیگر بدن ایجاد نخواهند شد اما متداول ترین زخم های دیابتی، زخم های پای دیابتیک است که در دراز مدت در بیماران دیابتی که به خوبی دیابت آن ها کنترل نشده است، اتفاق می افتد. از آن جایی که کف پا در دورترین نقطه به قلب انسان قرار گرفته، نسبت به سایر اندام ها، خون کمتری دریافت می کند. همان طور که گفته شد در بیماران دیابتی، گردش خون با مشکلاتی همراه است و تغذیه رسانی به بافت به خوبی صورت نمی گیردسرعت عمل بدن نیز در این بیماران کاهش یافته و همین امر باعث می شود زخم های پای دیابتیک دیرتر درمان شوند و حتی در موارد بدتر، اصلا درمان نشوند که منجر به قطع عضو در این بیماران خواهد شد.

 
در میان اندام ها، معمولا پاها اولین بخش هایی هستند که در معرض زخم های دیابتیک قرار می گیرند.
 

چگونه زخم های دیابتی ایجاد می شوند؟

افرادی که از بیماری دیابت رنج می برند باید حواسشان را جمع کنند تا هیچ قسمت از بدن آن ها دچار آسیب نشود. زخمی شدن این افراد در هر شرایطی با دشواری مواجه است. زخم های پای دیابتی معمولا در افرادی که کفش های تنگ و یا جلو باز می پوشند، احتمال ابتلای بیشتری دارد. توصیه می شود افراد دیابتی هر روز پاهای خود را چک کنند تا در صورت وجود زخم و یا حتی قرمزی به پزشک مراجعه کنند. نارسایی کلیوی نیز در ابتلا به این نوع زخم ها، نقش دارند. افرادی که مصرف دخانیات دارند نیز، امکان ابتلا به زخم های دیابتی را بیشتر از سایرین دارند چرا که مصرف دخانیات باعث کاهش گردش خون می شود و در بیماران دیابتی نه تنها مشکلاتی همچون بیماری های قلبی پدید می آورند، بلکه در ایجاد زخم های دیابتی و عدم درمان آن ها، بسیار موثر خواهند بود.

برای درمان زخم های دیابتی باید چه اقداماتی را انجام داد؟

کنترل کردن قند خون در وهله اول اهمیت دارد. در جراحی هایی که افراد دیابتی انجام می دهند، پزشکان معمولا قند خون این بیماران را تا حد ممکن پایین می آورند تا در جوش خوردن پیوندهای جراحی، بیمار با مشکل روبرو نشود. از این رو کنترل قند خون، مهمترین اقدام است.

استفاده از آنتی بیوتیک ها و پیشگیری از عفونت های احتمالی، از دیگر اقداماتی است که باید در این بیماران صورت بگیرد.

کاهش فشار بر پا، در این بیماران فرصت کافی برای بهبود زخم ها را ایجاد می کند.

بافت مرده پوست بهتر است جدا شود و شستشوی محل مورد نظر با آب و صابون، به صورت روزانه صورت گیرد.

همچنین در این بیماری ها، کنترل رطوبت نیز باید به بهترین شکل انجام شود، چرا که در صورت عدم کنترل بهینه رطوبت باعث رشد باکتری ها و ایجاد عفونت های غیر قابل پیشگیری خواهد شد.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *