همه انواع زخم ها و اصول مراقبت

تعریف زخم:

به عنوان اختلال در یکپارچگی بافت تعریف می شود که خود به خود یا به دلیل فیزیکی (عوامل خارجی) ، شیمیایی (استفاده اشتباه از دارو) ، اشعه حرارتی (گرما) ، جراحی ایجاد می شود. به دلایلی که بیان شد ، اختلالات آناتومیکی ، فیزیولوژیکی و بافتی در بافت ایجاد می شود. تکمیل ترمیم با بازیابی یکپارچگی بافت و بازیابی ساختار آناتومیکی ، فیزیولوژیکی و بافتی زخم حاصل می شود. هنگامی که ساختار عروق زخم به اختلال سلول های خونی اضافه می شود ، انعقاد و انقباض عروقی در محل ضایعه رخ می دهد. در مرحله بعد ، سلول های خونی موسوم به ماکروفاژها که به محل زخم مهاجرت می کنند ، مسئول تکثیر فیبروبلاست و سنتز کلاژن هستند که برای بازسازی بافت لازم است.

ماکروفاژها منبع اصلی سیتوکین ها هستند که فرایندهای بهبود را آغاز می کنند.  در مرحله اولیه ، موادی مانند فیبرین ، لخته و مقدار کمی فیبرونکتین در ماتریکس زخم وجود دارد. سپس ، با اثر فیبروبلاست ها و سیتوکین های کموتاکتیکی که از بافت های دست نخورده اطراف می آیند ، بافت های آسیب دیده در اثر آسیب و ساختارهای عروقی ترمیم می شوند. ضخیم شدن لبه زخم اولین مرحله از اپیتلیالیزاسیون مجدد است. سپس اپیتلیزاسیون فراهم می شود. در اواخر دوره ، انقباض در زخم شروع می شود. در طی روند بهبود توصیف شده ، بافت اسکار باید از بافت مرده ، باکتری و اجسام خارجی محافظت شود. وجود شرایطی که از ترمیم زخم جلوگیری می کند باعث مزمن شدن زخم می شود.

زخم مزمن:

زخم هایی هستند که طی هفت تا چهارده روز بهبود نمی یابند. زخم های بستر ، زخم های دیابتی و زخم های وریدی در این گروه قرار دارند ، بهبود این زخم ها نیاز به یک فرآیند طولانی درمانی و جراحی دارد. علل زخم های مزمن:

1-   رادیوتراپی یا شیمی درمانی

2- همراهی عاملی مانند دیابت ، سو تغذیه

3- انسداد که از خونرسانی به بافت جلوگیری می کند (فشرده سازی و غیره)

زخم فشاری:

در بیماران وابسته به بستر، متابولیسم کند می شود ، آتروفی عضلات رخ می دهد ، جریان خون کند می شود ، مشکلات تنفسی ایجاد می شود ، انقباض مفصل ایجاد می شود ، پوکی استخوان ، یبوست و یکپارچگی پوست مختل می شود. در بیمارانی که عمدتا وابسته به بستر هستند ، معمولاً در مناطقی با برآمدگی استخوانی با بافت زیرپوستی کم تر دیده می شود.  شامل زخم و نکروز در نتیجه فشرده سازی طولانی مدت یا مکرر پوست است. از جمله دلایل بروز زخم های فشاری ، پیری ، سو تغذیه ، چاقی ، سیگار کشیدن ، استرس ، فشار خون بالا ، هایپرترمی (دمای بدن بالاتر از حد نرمال) ، هیپوترمی (دمای بدن یا بخشی از بدن زیر نرمال) ، نوروپاتی دیابتی ، شوک طولانی ، کما، جراحی های ارتوپدی ، سپسیس ، شکستگی ، بی اختیاری مدفوع (بدتر شدن کنترل مدفوع) ، بی اختیاری ادرار (اختلال در کنترل ادرار) ، اسهال  ، عفونت ادراری ، سرطان  می باشد. زخم باید با جزئیات تعریف و مرحله بندی شود. بنابراین ، موفقیت در مراقبت از زخم افزایش می یابد.

مرحله 1: یکپارچگی پوست سالم است ، بثوراتی وجود دارد که با اعمال فشار از بین نمی رود ، بیمار احساس درد می کند.

مرحله 2: لایه اپیدرم و درم پوست تحت تأثیر قرار گرفته ، زخم سطحی وجود دارد.

مرحله 3: همه بافت ها تحت تأثیر قرار می گیرند ، از جمله بافت زیر جلدی ،  و نکروز وجود دارد. زخم از نظر بالینی مانند یک دهانه عمیق است که به بافت های زیرین می رود. معمولاً هیچ دردی احساس نمی شود.

مرحله 4: تمام لایه های پوست تحت تأثیر قرار گرفته ، نکروز بیش از حد ، آسیب به عضله و بافت استخوان وجود دارد. زخم معمولاً عفونی است ، دردی احساس نمی شود.

بهبود زخم:

در چهار مرحله انجام می شود. 1. مرحله هموستاز: درست بعد از آسیب شروع می شود. 2. مرحله التهاب:  بین1 تا 3 روز. 3. مرحله تکثیر: بین 3 تا 24 روز. 4. مرحله بازسازی: از 24 روز تا 2 سال طول می کشد 1 مرحله هموستاز بعد از آسیب ، فرآیندهای هموستاز (انعقاد) و التهاب (التهاب) آغاز می شود.

1. مرحله هموستاز : بعد از آسیب ، فرآیند های هموستاز (انعقاد) و التهاب آغاز می شود. در انتهای رگ کوچک لخته و انقباض عروقی (جمع شدن عروق) وجود دارد. پلاکت ها عواملی را آزاد می کنند که ترمیم بافت را آغاز می کنند. در این مرحله با توقف خونریزی و تشکیل لخته با مراقبت از زخم ، می توان از آلودگی باکتریایی جلوگیری کرد.
2. مراحل التهاب : مرحله اصلی ترمیم زخم است. نفوذ پذیری زیاد عروقی باعث مهاجرت سلول های خون به محل آسیب می شود. لکوسیت ها با محافظت از بدن در برابر میکروارگانیسم ها ، زخم را تمیز می کنند. در بیماران مبتلا به سیستم ایمنی سرکوب شده ، مرحله التهاب طبیعی اتفاق نمی افتد و بهبود به تأخیر می افتد.
3. مرحله تکثیر: در این مرحله زخم روشن است و غنی از رگ های خونی است. سنتز کلاژن مقاومت در برابر پارگی زخم را فراهم می کند. رگهای خونی جدید تشکیل شده و این واسکولاریزاسیون تا پایان ترمیم زخم ادامه دارد. در طی روند ترمیم زخم ، لبه های زخم شروع به عقب رفتن می کنند. سلول های اپیتلیال بستر زخم را می بندند.
4. مرحله بازسازی: تنش افزایش می یابد ، بستر عروقی از بین می رود ، بافت اسکار قرمز تیره می شود. پس از مدتی ، با افزایش تغذیه ، به یک رنگ نقره ای تبدیل می شود. علاوه بر این ، زخم ها از نظر حاد و مزمن ارزیابی می شوند. محصولات مراقبت از زخم با توجه به حاد یا مزمن بودن زخم انتخاب می شوند.

Source: www.nanomedikal.net