اگر در یک فرد دیابتی با وجود تمام تلاش برای کنترل دیابت و تمام تلاش های محافظتی برای جلوگیری از ایجاد زخم دیابتی ، باز هم زخم ایجاد شود ، چه کاری باید انجام دهد؟ برای بستن این زخم چگونه باید رفتار کند؟ شاید از همه مهم تر ، چه کاری نباید برای بدتر شدن زخم انجام دهد؟
مهم نیست که بیمار چند سال دیابت داشته ، صرف نظر از سطح نقایص گردش خون و حسی پا همیشه دلیلی وجود دارد که سبب ایجاد زخم می شود. یک بریدگی ساده ، فرورفتن ناخن در گوشت و…
اول از همه ، واضح است که تا عامل ایجاد کننده زخم برداشته نشود زخم بسته نخواهد شد و حتی بدتر می شود. اگر بیمار هنگام کوتاه کردن ناخن خود آسیب ببیند ، در صورت ادامه دستکاری در زخم ، زخم بدتر می شود. اولین شرط بهبود زخم پا از بین بردن فشار است. به طور خلاصه می توان این را فشار ندادن روی زخم دانست. با این حال ، لازم است هرگز وزنی بر روی زخم وارد نکنید ، نه تنها هنگام راه رفتن ، بلکه در حالت خوابیده یا نشسته.
دلیل اصلی باز شدن زخم ممکن است اختلال در گردش خون باشد. در این حالت ، ، زخم بهبود نمی یابد مگر اینکه گردش خون اصلاح شود. زخم باید به محض باز شدن توسط یک متخصص مراقبت از زخم جدی گرفته و ارزیابی شود.
مراقبت از زخم از طرف چه کسی باید انجام شود؟
وجود زخم در بیماران دیابتی یک مشکل ساده نیست. باید خیلی جدی گرفته شود. یک زخم ساده می تواند منجر به عواقب جدی شود. به همین دلیل ، بیمار ممکن است بافت ، اندام و حتی زندگی خود را از دست بدهد. حتی اگر لزوماً بد به پایان نرسد ، درمان می تواند بسیار طولانی شود. بنابراین ، هرجا که زخم باشد ، هر چقدر هم که ظاهر آن ساده باشد ، باید بسیار جدی گرفته شود و به طور مناسب درمان شود.
زخم بیماران دیابتی یکسان نیست. حتی همان زخم نیز روز به روز یکسان نیست. درمان توسط یک متخصص که تفاوت زخم ها و نیازهای زخم را می داند ایده آل است. مراقبت از زخم که توسط خود بیمار یا بستگان وی ارائه می شود ، اغلب نمی تواند نیازهای متغیر زخم را برآورده کند. تلاش ها می تواند باعث عفونت و بدتر شدن زخم شود. با این حال ، بسیار مهم است که هم بیماران دیابتی و هم نزدیکان آنها اصول مراقبت از زخم را بدانند.
تمیز کردن زخم:
زخم باید به طور مرتب تمیز شود. بنابراین می توان میکروب های روی زخم را برطرف کرد ، می توان زخم را مرطوب کرد ، ترشحات اضافی را از بین برد و ترشحات خشک شده را تمیز کرد. بعضی از زخم ها باید یک بار در روز ، بعضی هر چند روز یک بار تمیز شوند. متداول ترین ماده ای که در فرآیند تمیز کردن استفاده می شود ، سرم فيزيولوژيک است. در مواردی که در دسترس نیست ، می توان از آب معمولی برای تمیز کردن نیز استفاده کرد. با این حال ، لازم است اطمینان حاصل کنید که این آب تمیز و عاری از میکروب است. بنابراین می توان از آب آشامیدنی که از قبل جوشانده و خنک شده است نیز استفاده کرد.
اگر بخواهیم تمیز کردن زخم را خیلی ساده توصیف کنیم ، می توان گفت که شستشوی داخل زخم با آب استریل یا سرم فيزيولوژيک است. برخی از مواد مورد استفاده برای از بین بردن میکروب ها ، محصولاتی مانند الکل ، تنتور ید و سایر ترکیبات یددار و غیره نیز بهبود زخم را به تأخیر می اندازند. به همین دلیل ، در پانسمان ساده و تمیز کردن زخم این مواد به داخل زخم زده نمی شود. چنین محصولی به محیط اطراف زخم زده و تمیز می شود. استفاده از آنها به صورت پاک کردن دایره ای از داخل و خارج است. حتی استفاده از آن روی پوست سالم برای تمیز کردن اطراف زخم باعث ایجاد مشکل و آلرژی می شود.
بزرگ ترین تأثیر تمیز کردن زخم ها ، از بین بردن بافت های مرده ، باقی مانده ، ترشح زیاد و بافت های مناسب برای استقرار میکروب ها است. این فرآیند را معمولاً “دبریدمان” می نامند. ساده ترین روش دبریدمان در حین پانسمان، برداشتن گاز چسبیده به زخم و از بین بردن این بافت ها است. در صورت نیاز به دبریدمان زیاد ، بیمار نمی تواند به تنهایی این کار را انجام دهد ، بلکه باید با جراحی انجام شود.
لوازم پانسمان:
پس از تمیز کردن زخم ، پوشاندن آن ضروری است. به این ترتیب ، محافظت در برابر مواد مضر از بیرون ، مانند میکروب ها ، انجام می شود. ترشحات اضافی زخم جذب می شود ، از خشک شدن زخم جلوگیری می شود ، درجه حرارت زخم حفظ می شود. ساده ترین این مواد که زخم را می پوشاند پارچه نخی است که گاز استریل نامیده می شود. بعد از اینکه گاز روی زخم قرار گرفت ، آن را با باند می پیچند یا می چسبانند.
Source: www.diyabetikayak.org
بدون دیدگاه