پای دیابتی:
دیابت یک بیماری متابولیکی است که همراه با عوارض سیستمیک و مزمن به تدریج افزایش می یابد. پای دیابتی ناشی از وجود ایسکمی ، فشار بیش از حد و عفونت در نتیجه بیماری شریان محیطی همراه با نوروپاتی و دیابت است. عارضه ای است که می تواند منجر به از دست دادن عضو شود.
پای دیابتی به دلیل طولانی بودن مدت بستری در بیمارستان ، هزینه ، مرگ و میر بالا یکی از مهم ترین مشکلات سلامتی در سراسر جهان است. یک بیمار دیابتی با سن دیابتی 15 سال یا بیشتر با کنترل متابولیک ضعیف ، کاندیدای قوی برای توسعه پای دیابتی است. زیرا این دوره برای ایجاد نوروپاتی محیطی و نارسایی عروقی که منجر به ترومای بدون درد ، زخم ، عفونت و تغییر شکل پا می شود کافی است.
این یک توضیح پذیرفته شده عمومی است که زخم پای دیابتی ناشی از نوروپاتی محیطی ، بیماری شریان پا و عفونت است. وقایع آسیب شناختی که باعث فرایند تخریب می شود ، شامل ترکیبی از مکانیسم های مختلف مانند تخریب نوروپاتیک (اتونوم ، حرکتی ، حسی) ، واسکولوپاتی (میکرو و ماکروآنژیوپاتی) ، عفونت کنترل نشده ، ترمیم ضعیف زخم به دلیل اختلال در تولید کلاژن است. این عوامل بر عصب کشی ، تغذیه و حفظ یکپارچگی پا تأثیر می گذارد. اختلال در گردش خون در بیماران دیابتی به دلیل اختلال در اکسیژن و تامین مواد مغذی به بافت ها ، ایجاد زخم یا جلوگیری از بهبود زخم کمک می کند.
علاوه بر این ، شناخته شده است که افزایش قند خون طولانی مدت و کمبود انسولین در بیماران دیابتی مانند سایر بافت ها منجر به گلیکوزیلاسیون غیر آنزیمی در بافت همبند اطراف مفصل و در نتیجه محدودیت در تحرک مفصل می شود. محدودیت تحرک مفصلی یک عامل مهم و موثر در تشکیل زخم است. با کاهش کشش در پا و مچ پا باعث افزایش فشار موضعی روی پا می شود. به طور کلی ، پس از ایجاد زخم ، عفونت اضافه می شود و اندازه رویداد از سطح شروع می شود و به بافت های عمیق گسترش می یابد.
ارزیابی زخم پای دیابتی طبق طبقه بندی واگنر از نظر روش های درمانی مفید خواهد بود. در اینجا این مراحل وجود دارد:
مرحله صفر:
مواردی هستند که زخم دیابتی ندارند اما گروه پرخطر را تشکیل می دهند. در این بیماران ، آموزش پای دیابتی باید به خوبی و به طور متناوب انجام شود. برای کنترل خوب قند خون ، باید انسولین درمانی آغاز شود. معاینه / آزمایشات شریان عصبی و محیطی باید انجام شود. فشارهای پا باید با پودوگرافی ارزیابی شود. کفی های ساده باید بر این اساس ساخته شوند.
مرحله 1:
زخم های سطحی هستند که به زیر لایه پوستی نمی روند. معمولاً تصویر با عفونت همراه نیست. زخم غالباً در نزدیکی پا قرار دارد و یک لایه ضخیم پینه روی زمینه وجود دارد. اندازه و عمق واقعی زخم باید با برداشتن لایه کالوس تعیین شود. اول از همه ، مراقبت از زخم و پانسمان باید انجام شود ، بار روی پا باید برداشته شود و به استراحت منتقل شود. برای این منظور می توان از کفش مخصوص، واکر و عصا استفاده کرد. اگر همراه این فرآیند عفونت نیز باشد ، آنتی بیوتیک های مناسب شروع می شود.
مرحله 2:
مرحله 2:زخم پای دیابتی به تاندون ها، رباط ها و حتی تا فاسیا پیشرفت کرده است. با این حال ، استئومیلیت وجود ندارد. اغلب با عفونت همراه است. با برداشتن بافت از زخم باید دبریدمان انجام شود و بلافاصله آنتی بیوتیک درمانی شروع شود. پا باید استراحت کند. عفونت باید تا بهبود زخم کنترل شود. انسولین درمانی باید به طور تهاجمی برای کنترل متابولیسم انجام شود.
مرحله 3:
زخم دیابتی همراه با بافت، استخوان را نیز درگیر می کند. از آنجا که با استئومیلیت همراه است ، باید از بی حرکتی پا اطمینان حاصل شود و رادیوگرافی پا باید میزان عفون در استخوان را تعیین کند. استئومیلیت معمولاً در زخم های عمیق نفوذپذیر با قطر بیشتر از 1 سانتی متر تشخیص داده می شود. آنتی بیوتیک درمانی با طیف گسترده باید با استفاده از کشت بافت همراه با انسولین درمانی فشرده برای مدت طولانی شروع و ادامه یابد. پس از کنترل عفونت ، استخوان قابل ترمیم است.
مرحله 4 و 5:
مرحله 4 و 5:گانگرن در پا تشکیل شده است. در حالی که در درجه 4 گانگرن در پروگزیمال پا وجود دارد ، در درجه 5 گانگرن به کل پا گسترش یافته است. آنتی بیوتیک درمانی باید بدون اتلاف وقت برای بیمار شروع شود. در صورت امکان ، از روش های محافظتی در پاشنه پا باید در قطع عضو استفاده شود ، اما قطع زیر زانو باید در موارد پیشرفته انجام شود.
درمان عفونت پای دیابتی از بخش های مختلفی نظیر تنظیم دیابت ، برداشتن بافت های نکروزه ، درمان جراحی ، درمان موضعی و درمان ضد میکروبی تشکیل شده است. در بیمار مبتلا به عفونت پای دیابتی ، انتخاب آنتی بیوتیک با توجه به نوع زخم ، ویژگی های عفونت ، نتایج کشت و حساسیت نمونه گرفته شده مطابق با قانون انجام می شود. با این حال ، درمان آنتی بیوتیکی باید در این بیماران بدون انتظار برای نتیجه کشت آغاز شود. زیرا در این بیماران ، عفونت در بافت نرم می تواند به سرعت به بافت های عمیق گسترش یابد ، که این امر درمان را دشوار می کند.
Source: www.izmirklinik.com
بدون دیدگاه