یک قانون غالباً وجود دارد که حکم می کند هر زخم که بیش از شش ساعت باز باشد باید عفونی تلقی شود. با این حال، ما به طور قطع نمی دانیم که در واقع چنین است، و چقدر نگران عفونت متعاقب آن هستیم و آنتی بیوتیک تجویز می کنیم، زیرا می دانیم این بهترین عمل نیست. تعریف زخم عفونی روشن نیست. آیا زخم عفونی زخمی است که کشت مثبت از سواب دارد یا زخمی که باکتری داخل سلولی آن در سیتولوژی وجود دارد یا زخم عفونی زخمی است که بدون درمان بیشتر مانند دبریدمان و آنتی بیوتیک بهبود نمی یابد؟ بسیاری از تعاریف (به غیر از سیتولوژی) به یک یا دو روز نیاز دارند تا برای پاسخ منتظر بمانیم – در این بین با زخم چه کنیم؟
زخم عفونی – آیا باید با آنتی بیوتیک درمان شود؟
همه عفونت ها برابر نیستند – در برخی شرایط، باکتری ها وجود دارند، اما آنها ارگانیسم های معمولی هستند که اغلب روی پوست یافت می شوند. این باکتری ها قابل تشخیص هستند، اما باعث تاخیر در بهبود زخم، ایجاد درد یا التهاب نمی شوند و نیازی به درمان ندارند. یک زخم گرانوله سالم در برابر ایجاد یک عفونت مهم بالینی بسیار مقاوم است و حتی اگر باکتری وجود داشته باشد، به درمان خاصی نیاز ندارد.
با این حال، عفونت با باکتری های فرصت طلب مهم است – یک سرنخ در نام آن وجود دارد. این باکتری‌ها، مانند ارگانیسم‌های چند مقاوم، در محیط های ناسالم رشد می کنند و در بدتر شدن روند بهبود زخم، ایجاد التهاب، تورم، ترشح و آسیب به بافت‌های در حال تکثیر نقش دارند. با این حال، در برخی شرایط، این عفونت ها ممکن است بدون توسل به آنتی بیوتیک ها برطرف شوند. با نگاه کردن به زخمی که بیش از شش ساعت است، ممکن است “عفونی” در نظر گرفته شود، اما لزوماً نیازی به آنتی بیوتیک ندارد. در مواردی که آلودگی کمی وجود دارد، هیچ ماده نکروزه یا هر عامل دیگری که ممکن است عفونت فرصت طلب باکتریایی را تسهیل کند، مدیریت خوب زخم ممکن است برای جلوگیری از ایجاد این کلونیزاسیون کافی باشد.
آیا زخم های عفونی همیشه به آنتی بیوتیک نیاز دارند؟
درمان زخم‌های آلوده به سویه‌های چندگانه باکتریایی چالش برانگیز است. غالباً طیف وسیعی از آنتی بیوتیک هایی که می توانند مؤثر باشند محدود، سمی یا فاقد مجوز برای استفاده هستند.
شستشوی کامل، دبریدمان و تغییر مکرر پانسمان ممکن است برای رفع عفونت بدون استفاده از آنتی بیوتیک کافی می باشد. عفونت ها از نظر بالینی در مواجهه با انواع مختلف آلودگی زخم (به عنوان مثال خاک رس یا شن) و در حضور بافت نکروزه ناخالص یا میکروسکوپی مهم تر هستند. همچنین احتمال ایجاد عفونت در حضور التهاب بیشتر است.
چه زمانی از آنتی بیوتیک استفاده کنیم ؟
من همیشه سعی می کنم از آنتی‌بیوتیک‌ها بر اساس نتایج حاصل از کشت و حساسیت استفاده کنم – سعی کنید نمونه ای از بافت برای کشت بگیرید، زیرا این امر بیشتر نشان دهنده عفونتی است که باعث ایجاد مشکل می شود تا یک آلودگی سطحی.
گر عفونت باعث التهاب و تورم بافت اطراف زخم، تب و علائم عفونت سیستمیک شود، احتمالاً به آنتی بیوتیک های سیستمیک نیاز دارد. بعید است که آنتی بیوتیک های موضعی در غلظت های مناسب برای مدت طولانی روی سطح زخم باقی بمانند – عفونت باعث ترشح زیاد می شود و این باعث رقیق شدن و شستشوی درمان های موضعی می شود.
شستشوی زخم ها:
اصول مدرن برای درمان شکستگی های باز شامل تثبیت استخوان و مدیریت بافت های نرم است. تصور می شود که جداسازی زخم و شستشو عامل اصلی کاهش بروز عفونت است. اگرچه مطالعات متعددی بر روی حیوانات و انسان ها بر روی نوع شستشو انجام شده متمرکز شده است، اما اطلاعات کمی در مورد عوامل موثر بر شستشو وجود دارد.
باید از نرمال سالین استفاده کرد و با وجود اینکه بسیاری از آنتی سپتیک ها و آنتی بیوتیک ها استفاده شده اند، هیچ توافقی در مورد افزودنی ایده آل حاصل نشده است.
سیستم های جدید برای دبریدمان در حال حاضر در حال بررسی هستند و روش ایده آل هنوز مشخص نشده است.
اصول مدیریت شکستگی‌های باز شامل دبریدمان دقیق زخم، پیشگیری از کزاز، تجویز آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی و تثبیت شکستگی است.
اعتقاد بر این است که شستشو و دبریدمان مهم ترین عامل در کاهش شیوع عفونت به دنبال شکستگی باز است. با وجود این، تحقیقات علمی کمی در مورد عوامل مؤثر بر شستشو وجود دارد.
بیشتر متخصصان از نمک استریل برای شستشوی زخم ها استفاده می کنند. محلول های دیگری با هدف بهبود زخم و جلوگیری از عفونت به یک محیط نمکی اضافه شده است. محبوب ترین افزودنی ها ضد عفونی کننده ها، آنتی بیوتیک ها و صابون است.
ضد عفونی کننده ها:
تعدادی از مطالعات در مورد استفاده از ضد عفونی کننده ها انجام شده است. رایج ترین آنها پوویدون ید و کلرهگزیدین گلوکونات است. این ضد عفونی کننده ها علیه طیف وسیعی از باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها فعال هستند و به از بین بردن پاتوژن های زخم کمک می کنند. طرفداران آنتی سپتیک ها معتقدند که با کاهش بار باکتریایی، استفاده از آنها فشار کم تری بر سیستم دفاعی میزبان خواهد داشت. معایب آن سمیت آنها نسبت به سلول های میزبان و عملکرد سلول است که ممکن است باعث تاخیر در بهبود زخم شود.
آنتی بیوتیک ها:
همه آنتی بیوتیک ها به دلیل خواص فارماکوکینتیکی و فارماکودینامیک برای تزریق در زخم ها مناسب نیستند.
بدون دیدگاه