زخم بستر:
از آنجا که بیمار مدت طولانی در همان وضعیت باقی می ماند ، گردش خون سطحی با تأثیر وزن بدن ، به ویژه در نواحی بین تخت و برجستگی استخوان ، مختل می شود. به عبارت دیگر ، گردش خون فشرده می شود زیرا مرکز ثقل دائماً به همان محل در یک بیمار بستری فشار وارد می کند. با ناتوانی گردش خون در انجام کار خود به طور کارآمد ، تغذیه سلول های بافتی به دلیل عوامل فیزیکی ، مکانیکی و برخی از عوامل شیمیایی ناشی از محیط تقریباً ناموجود می شود. بافتی که از اکسیژن و هوا محروم است از بین می رود و تشکیل زخم اجتناب ناپذیر می شود.
علائم اولیه زخم بستر ، بثورات روی پوست است. پس از اتمام مرحله قرمز شدن ، به کبودی تبدیل می شود. در ناحیه کبودی ، یکپارچگی پوست مختل شده و پوست باعث باز شدن در مکان هایی می شود. در طول مدتی که از بازشدگی مراقبت نمی شود ، گسترش می یابد و آلوده می شود. به همین دلایل ، زخم بستر اتفاق می افتد. متناسب با عمق و عرض زخم بستر بیمار پلاسمای خون از دست می دهد.
تا زمانی که از زخم بستر مراقبت نشود می تواند به پوست و بافت های زیر پوستی و حتی تا استخوان عمیق شود.
این یک نوع زخم بسیار رایج، به ویژه در بیماران دیابتی و بیماران عصبی ، بیماران فلج ، اختلالات متابولیکی و کم خونی است.
چگونه می توان از زخم بستر جلوگیری کرد؟
پیشگیری از زخم بستر در بیمارانی که مدت طولانی برای معالجه پزشکی و جراحی در بیمارستان بستری هستند با مراقبت خوب از بیمار امکان پذیر است. جلوگیری از ایجاد زخم بستر در حین درمان اصل اساسی مراقبت است. در هنگام درمان زخم بستر ، باید از تشک های مواج با کیفیت برای حمایت از درمان استفاده شود.
برای جلوگیری از ایجاد زخم بستر باید به محض خوابیدن بیمار از تشک مواج استفاده شود که باعث تسریع گردش خون و تأمین گردش هوا می شود. علاوه بر این ، برای جلوگیری از تشکیل زخم بستر ، می توانید موارد زیر را به عنوان پشتیبانی انجام دهید. رژیم غذایی با پروتئین بالا به بیمار داده می شود. پوست تمیز ، دور از عوامل شیمیایی و در خشکی طبیعی نگه داشته می شود. وضعیت خوابیدن بیمار به طور مکرر در زمان های مشخص تغییر می یابد. ماساژ در مناطقی که برآمدگی استخوان وجود دارد و در تماس با تخت قرار دارد و تحت فشار است انجام می شود. چین و چروک های ملافه را باید از بین برد. مهم ترین عوامل در ایجاد زخم بستر مشکلات حمام بیماران بستری ، مشکل در عدم حرکت ، عدم تغذیه منظم و بهداشت در محیط بستری است. باید توجه ویژه ای به این موارد داشت.
مناطق آلوده به مدفوع یا ادرار مرتباً تمیز و ملافه ها عوض می شود. اطمینان حاصل شود که سطح تخت در تماس با بیمار نرم و به راحتی تهویه می شود. زیباترین تشک های بادی عملکرد تهویه را انجام می دهند.
برنامه های زیر برای مراقبت از زخم بستر ایجاد شده انجام می شود. ماساژ با الکل 70٪ در ناحیه قرمز شده با احتمال زیاد ایجاد زخم بستر انجام می شود. با ضد عفونی کننده پاک شده و با پودر خشک می شود. ناحیه آسیب دیده با محلول ضد عفونی کننده توصیه شده توسط متخصص پانسمان می شود. زخم با پانسمان خشک محافظت می شود. هنگام انجام این کارها باید از تشک های بادی استفاده شود. بافت های نکروز شده برداشته می شود. زخم خشک و تمیز نگه داشته می شود.
دلایل تشکیل زخم بستر:
دلایل اصلی: فشار و زمان
اگر فشاری که به ناحیه خاصی از پوست وارد می شود ، در حالت خوابیده یا نشسته مدت زمان بیشتری بر روی بافت اثر بگذارد ، این دلیل اصلی ایجاد زخم بستر است. فشار بر پوست و رگ های آن تأثیر می گذارد و از این طریق گردش خون ناکافی ایجاد می شود. خون شریانی دیگر نمی تواند مواد مغذی و اکسیژن کافی به پوست برساند. حتی با فشار دو ساعته به ناحیه خاصی از پوست ، سلول های پوستی شروع به مردن می کنند. آسیب به سلول های عصبی پوست خیلی زودتر شروع می شود و در پایان 2 ساعت یک بیماری برگشت ناپذیر محسوب می شود. در سمت شریانی ، جریان خون می تواند با گشاد شدن عروق افزایش یابد ، که از قرمز شدن پوست قابل درک است.
سایر دلایل: نیروهای برشی و اصطکاک
از برش در پزشکی به عنوان سر خوردن لایه های مختلف پوست استفاده می شود. از حرکات چرخشی ، کشش و طرز خوابیدن بیمار ناشی می شود. برش باعث خم شدن رگ های خونی می شود و گردش خون را تحت تأثیر قرار می دهد. زخم بستر در درجه اول در برجستگی های استخوانی و اعضای بدن رخ می دهد ، جایی که اندکی از عضله و بافت چربی وجود دارد.
زمان فاکتور بسیار مهمی در تشکیل زخم بستر است. یک منطقه پوست نباید بیش از دو ساعت در معرض فشار زیاد باشد. این امر به ویژه در بیماران بستری بسیار مهم است. زیرا در این مدت خون کم تری به مناطق مربوطه می رود. بنابراین ، بیمار باید حداکثر ظرف مدت دو ساعت به وضعیت دیگری تغییر کند.
بیماران دارای اضافه وزن با محتوای چربی بالا نیز تحت تأثیر تشکیل زخم بستر قرار می گیرند. افراد لاغر به ویژه در معرض خطر هستند زیرا استخوان های آنها اغلب زیر پوست است. این بدان معناست که بافت چربی زیر پوست به پایین ترین سطح رسیده است و بنابراین قدرت دفاع در برابر نیروهای فشاری وارد شده به آن را ندارد.
Source: www.tepemed.com
بدون دیدگاه