عفونت و درمان پای دیابتی

عفونت پای دیابتی چیست؟

دیابت یک بیماری متابولیک مزمن است که مرتبط به سطح بالای قند خون است. دیابت کنترل نشده می تواند عوارض جانبی جدی بر روی بسیاری از اندام ها مانند کلیه ها ، قلب ، چشم ها ، پاها ایجاد کند و توانایی بدن در مبارزه با عفونت را کاهش دهد.

عفونت های دیابتی پا از جمله شایع ترین مشکلات بیماران دیابتی است و معمولاً با زخم در پایین پا بروز می کند. شدت عفونت های پای دیابتی از عفونت های سطحی و خفیف تا عفونت های عمیق که به استخوان می رسند (استئومیلیت) متفاوت است. عفونت های دیابتی پا اغلب با زخم های درمان نشده پا شروع می شوند. زخم پای دیابتی مشکلی است که حدود 85 درصد از اعضای قطع شده مربوط به دیابت را تشکیل می دهد. درمان زود هنگام زخم های پای دیابتی اغلب می تواند از تشدید مشکل جلوگیری کرده و خطر قطع عضو را از بین ببرد. همه زخم های پا آلوده نیستند. اگر مراقبت و بهداشت پا رعایت نشود ، ممکن است عفونت رخ دهد. برای جلوگیری از عفونت زخم ، باید دائماً سطح قند خون را کنترل کرد ، از راه رفتن با پای برهنه و تمیز کردن محل زخم خودداری کرد.

عفونت پای دیابتی چگونه رخ می دهد؟

بیماران مبتلا به دیابت به خصوص به دلیل نوروپاتی بیشتر در معرض مشکلات پا هستند. نوروپاتی محیطی بیماری است که در صورت آسیب دیدن اعصابی که پیام را به مغز ، نخاع و بقیه بدن می رسانند ، رخ می دهد. نوروپاتی محیطی نقشی اساسی در ایجاد عفونت پای دیابتی دارد و تقریباً در 50-30٪ بیماران دیابتی دیده می شود. بیماران دیابتی ممکن است به دلیل نوروپاتی محیطی احساس دما و درد  را از دست بدهند و بنابراین متوجه وقوع زخم در پاها نشوند. زخم های مشاهده نشده با گذشت زمان توسط ارگانیسم های بیماری زا (عامل بیماری) آلوده می شوند. به همین دلیل ، برای بیماران دیابتی بسیار مهم است که مرتباً پاهای خود را کنترل کنند.

پاتوفیزیولوژی و مقاومت آنتی بیوتیکی عفونت پای دیابتی:

ویژگی های پاتولوژیک عفونت های پای دیابتی با توجه به بافت آلوده متفاوت است. عفونت های خفیف توسط استافیلوکوک یا باکتری استرپتوکوک ایجاد می شود. با این حال ، با افزایش عمق و شدت زخم پا ، عفونت جدی توسط بسیاری از ارگانیسم های بیماری زا (مانند موجودات گرم منفی و بی هوازی) ایجاد می شود.

آنتی بیوتیک ها یکی از روش های درمانی متداول برای جلوگیری از عفونت است ، اما استفاده بی رویه آنها باعث مقاومت آنتی بیوتیکی می شود. در درمان آنتی بیوتیکی که برای عفونت های پای دیابتی اعمال می شود ، ابتدا مقاومت آنتی بیوتیکی باکتری های عامل عفونت شناسایی شده و سپس درمان مناسب آغاز می شود. پاتوژن هایی که باعث عفونت پای دیابتی می شوند معمولاً در برابر بسیاری از آنتی بیوتیک ها مقاوم هستند. این نیز منجر به مقاومت در برابر چند دارو می شود. درمان عفونت های ناشی از باکتری های مقاوم به چند دارو دشوارتر می شود.

درمان عفونت پای دیابتی:

هدف اصلی در درمان عفونت پای دیابتی بهبود هرچه سریع تر بافت آلوده است. درمان عفونت پای دیابتی نیاز به آنتی بیوتیک درمانی ، تخلیه جراحی ، از بین بردن بافت مرده و مراقبت مناسب از زخم دارد. درمان مناسب با کنترل دیابت ، کنترل سایر عوامل مانند فشار خون بالا و بیماری های قلبی در صورت وجود و مراقبت از زخم آغاز می شود. زمان بهبود به عوامل مختلفی از جمله وضعیت زخم ، فشار وارد شده بر روی زخم در نتیجه راه رفتن یا ایستادن ، تورم ، گردش خون ، سطح قند خون و مراقبت از زخم بستگی دارد. بهبود ممکن است طی چند هفته اتفاق بیفتد یا ممکن است چندین ماه طول بکشد.

درمان آنتی بیوتیکی:

عفونت پای دیابتی شایع ترین دلیل بستری شدن در بیماران دیابتی است. عفونت پا در بیماران دیابتی علاوه بر دبریدمان و مراقبت از زخم ، به درمان آنتی بیوتیکی با دقت نیاز دارد. انتخاب آنتی بیوتیک با توجه به نوع زخم و نتایج آزمایشگاهی نمونه گرفته شده از بافت آسیب دیده انجام می شود. در عفونت های پای دیابتی ، درمان باید در اسرع وقت شروع شود زیرا عفونت در بافت نرم می تواند به سرعت به بافت های عمیق گسترش یابد و درمان را دشوارتر کند. مدت زمان درمان از یک هفته (برای عفونت خفیف بافت نرم) تا 6 هفته (برای استئومیلیت) متفاوت است. آنتی بیوتیک درمانی باید تا زمان رفع علائم عفونت ادامه یابد.

درمان جراحی:

از بین بردن بافت اسکار برای حفظ یکپارچگی ساختاری پا ، کنترل عفونت و ایجاد محیط مساعد برای بهبود هدف اصلی مداخله جراحی در درمان عفونت  پای دیابتی است. درمان جراحی برای عفونت پای دیابتی از برش و تخلیه ساده (تخلیه مایعات از زخم) گرفته تا بریدگی و قطع جراحی است. دبریدمان به برداشتن بافت مرده ، آسیب دیده یا آلوده برای بهبود پتانسیل  بافت سالم باقی مانده اشاره دارد. با دبریدمان می توان خطر قطع عضو را کاهش داد.

درمان زخم (پانسمان):

در عفونت پای دیابتی ، زخم باید به طور مرتب تمیز شود. بنابراین می توان پاتوژن هایی را که باعث ایجاد عفونت روی زخم می شوند ، از بین برد ، زخم را مرطوب کرد و ترشحات خشک شده را تمیز کرد. بعضی از زخم ها باید یک بار در روز ، بعضی هر چند روز یکبار تمیز شوند. پس از تمیز کردن زخم ، پانسمان آن ضروری است. به این ترتیب ، محافظت در برابر میکروب ها فراهم می شود.

Source: www.diyabetikayakmerkezi.com