سیستم سلامت
سلامت، در درجه اول بستگی به آموزش کارکنان دارد.بهترین نوع آموزش، درنتیجه محصولات و تکنولوژی‌های مؤثر و حمایت سازماندهی‌شده است.هرچند استانداردهای مراقبتی همیشه وجود ندارد.در حال حاضر باید درک پایه‌ای از مدیریت (زخم فشاری ) و (زخم پای دیابتی) وجود داشته باشد.کارکنان بهداشتی باید مشکل را شناسایی کرده، بدانند چکار باید بکنند .
این مقاله روی سه حوزه اصلی آموزش تمرکز دارد:
- توانمندسازی بیماران، خانواده‌ها و مراقبت‌کننده‌ها.
- سیستم سلامت
- رفاه اجتماعی.
عبارت اختصاری مفید برای آموزش، EDUCATION است به ترتیب شامل:
- توانمندسازی،
- پیشرفت و به دست آوردن آنچه نیاز دارند،
- درک مشکلات و خطرات،
- مراقبت،
- حمایت کردن،
- آموزش،
- پژوهش،
- مشاهده و پرورش.
توانمند سازی بیماران ،خانواده ها و مراقبت کنندگان
وضعیت اجتماعی-اقتصادی بیمار، باهدف افزایش نقش بیمار در دست‌یابی به نتایج، باید مشخص شود.
حوزه‌های کلیدی شامل:
- درک و فهم شرایط،
- پیامدها و نحوه تحت تأثیر قرارداد بیمار،
- دسته‌بندی خطر،
- فهم گلایسمی و مدیریت آن در دیابت،
- نحوه پیشگیری از تشکیل زخم،
- نقش محافظت از پا از طریق آف لودینگ و اهمیت تبعیت بیمار،
- مراقبت روزانه پا و پیگیری،
- در صورت وجود مشکل،
- بیمار باید چکار کند و با چه کسی تماس داشته باشد،
- در صورت وجود زخم،
- چطور آن را بپوشاند یا حمام برود،
- افزایش سطح شناختی درباره درمان ها،
- پیشگیری از عوارض و پروگنوز (پیش‌آگهی)،
- درک نقش بیمار،
- خانواده و مراقبت‌کننده در مدیریت زخم و تطبیق آن با برنامه مراقبتی،
- نحوه کمک و تشویق بیمار،
- نحوه توضیح شرایط بیمار به سایرین.
بیمار باید قادر به کمک به پزشکش باشد.
شواهد اولیه در مالزی توصیه کرده است که آموزش بیمار در تسهیل فرآیند پیشگیری و درمان موفقیت‌آمیز بوده است.
آگاهی رسانی
می‌تواند شامل تعدادی فرم، بروشور، پوستر، جلسات گروهی، جلسات رودررو با پزشک و داروشناس، وب‌سایت باشد.
فیس بوک و رسانه‌های اجتماعی می‌تواند از طریق ارائه اطلاعات فیک (اشتباه)، مشکل‌ساز باشد.
آموزش بیماران باید بر اساس گایدلاین¬ها ی مبتنی بر شواهد باشد
بدون دیدگاه