زخم بستر و اقدامات محافظتی

تحرک:

گروه های پرخطر در تحرک:

• بیماران قلبی و عروقی – MI ، جراحی قلب ، آنژیوپلاستی ، فشار خون بالا ، بیماری شریانی محیطی
• سیستم تنفسی ، آسم ، بیماری محدود کننده ریه
• متاستاز سرطان – استخوان
• متابولیک – دیابت ، نارسایی کلیه ، نارسایی کبدی
• بیماری عصبی – سکته مغزی ، آتاکسی ، MS
• بیماری سیستم اسکلتی استخوان – پوکی استخوان
• شرایط روانی

مواردی که از تحرک در آن ها پیشگیری می شود:

• افت فشار خون شدید / فشار خون بالا
• درد شدید
• عدم هوشیاری
• وضعیت خونریزی
• ناراحتی تنفسی

زخم بستر:

زخم بستر از بین رفتن بافت ایسکمیک و مرگ سلولی است که در اثر فشار طولانی مدت بر روی بافت ها ایجاد می شود و بیشتر در برجستگی های استخوانی بدن مشاهده می شود.

عوامل ایجاد و تسهیل زخم بستر:

موثرترین عامل در ایجاد زخم بستر، فشار بیش از حد بر روی پوست است. شدت و مدت زمان فشار مهم است. فشرده سازی پوست اگر به مدت 2 تا 6 ساعت طول بکشد باعث ایسکمی می شود و اگر بیش از 6 ساعت طول بکشد باعث زخم می شود.

رطوبت، اصطکاک، تختخواب های نامناسب، بهداشت نامناسب، موقعیت های نادرست، سطوح مقاوم سخت، استفاده نادرست از دستگاه های کاهش فشار، رژیم غذایی نامناسب، سن بالا، فشار شریانی پایین، جریان مایعات بین بافتی (بین سلولی)، فشار استرسی، سیگار کشیدن از دلایل اصلی ایجاد زخم بستر است.

حس فشار پوست عملکرد هشدار دهنده ای در برابر فشار بیش از حد دارد. زخم بستر همیشه با وابستگی به بستر ارتباط ندارد. بهداشت نامناسب پوست عامل مهم تسهیل کننده در ایجاد زخم بستر است.

یکی دیگر از دلایل ایجاد زخم بستر در بیماران بستری ، تماس طولانی مدت ادرار با پوست به دلیل بی اختیاری مثانه است. در نتیجه آسیب بافتی ایجاد شده ، همراه با سایر عوامل ، منجر به ایجاد زخم بستر می شود. همچنین ترمیم زخم بستر تشکیل شده را دشوار می کند.

سوتغذیه و کم خونی در ایجاد زخم بستر نقش دارد زیرا باعث اختلال در تغذیه و بهبود پوست و بافت می شود.

عفونت با برهم زدن تعادل سیستمیک و متابولیک بیمار بر تغذیه بافتی و دفاع بافتی تأثیر منفی می گذارد. عفونت به راحتی به بافت های ایسکمیک که تحت فشار قرار دارند گسترش می یابد و مقاومت بافتی را بیشتر کاهش می دهد. حتی اگر در آغاز پس از تشکیل زخم بستر عفونت وجود نداشته باشد ، عفونت در زخم همراه با آلودگی رخ می دهد. از بهبود زخم بستر جلوگیری می کند.

مناطق تحت فشار و کاهش فشار:

اصل اساسی هم در پیشگیری و هم در درمان زخم بستر ، به حداقل رساندن فشار بر مناطق تحمل کننده وزن و جلوگیری از فشار طولانی مدت است. هدف این است که وزن بیمار به طور مساوی و ایده آل توزیع شود و اجازه ندهد فشار بالاتر از 32 میلی متر جیوه در هر قسمت از بدن باشد.

در مواردی که نقاط تحمل کننده وزن بدن با سطوح تماس پیدا می کنند ، فشار شدت می یابد. این نقاط تحمل کننده وزن معمولاً در برجستگی های استخوانی تشکیل می شوند. مقاومت فشار بافت ها در برجستگی های استخوانی کم تر از بافت های نرم است.

وقتی بیمار روی تخت دراز می کشد یا روی صندلی می نشیند ، وزن بدن تا حد زیادی در برجستگی های استخوانی تحمیل می شود. در حالت خوابیده ، وزن بدن توسط ناحیه خاجی و وزن پاها توسط پاشنه ها تحمل می شود. به همین دلیل است که زخم بستر بیشتر در ناحیه خاجی و پاشنه وجود دارد.

در مناطق پوستی در معرض خطر بیمار ، باید موقعیت بیمار تغییر کند تا فشار به حداقل برسد. بنابراین ، بار ناشی از نواحی پوستی به طور جزئی یا کامل برداشته می شود. تغییرات کوچک در موقعیت ، مانند چرخاندن سر یا قرار دادن بالش های کوچک در زیر ، معمولاً کافی است.

مراحل زخم بستر:

مرحله I: قرمزی (التهاب) روی پوست وجود دارد که با فشار از بین نمی رود ، یکپارچگی پوست سالم است. پس از رفع فشار ، قرمزی بیش از 30 دقیقه باقی می ماند. این مرحله باید به عنوان یک هشدار تلقی شود. معمولاً به خودی خود بهتر می شود. اقدامات احتیاطی لازم (وضعیت ، بهداشت ، ماساژ و غیره) باید انجام شود.

مرحله II: از بین رفتن بافت اپیدرم ، درم یا هر دو وجود دارد. زخم سطحی است و ظاهر بالینی آن ممکن است به صورت خراشیدگی ، تاول یا دهانه کم عمق باشد. زخم خود به خود یا با پانسمان بهبود می یابد ، باید از عفونت محافظت شود.

مرحله III: از بین رفتن کامل پوست و بافت های زیر پوستی وجود دارد. زخم مانند دهانه ای عمیق به نظر می رسد. به استخوان ها ، تاندون ها و مفاصل گسترش نمی یابد. زخم بستر معمولاً

بدون درد است. رژیم غذایی سرشار از پروتئین و انرژی به بیمار ارائه می شود. از آنجا که بسته شدن زخم در این مرحله به خودی خود ماه ها طول می کشد ، معمولاً مداخله جراحی انجام می شود.

مرحله چهارم: از بین رفتن بافت کامل است. زخم به درم ، عضلات و بافت های استخوانی پیشرفت می کند. استخوان و تاندون ها در زخم دیده می شوند.

ابزار پیشگیری از زخم بستر:

ملاحظات هنگام استفاده از تشک های بادی یا مواج:

• تشک بادی باید روی تخت گذاشته شود تا تخت را بپوشاند و انتهای زیرین آن از گوشه تخت به پایین خم شود. پمپ تشک مواج باید در قسمت خارجی تخت قرار گیرد.
• تمام سلول های هوا باید بررسی شود و باید مراقب بود كه این سلول ها با هم موازی بوده و روی هم قرار نگیرند.
• شیلنگ هوای تشک بادی باید به پمپ متصل باشد و از شل نبودن اتصال اطمینان حاصل شود.
• تشک بادی باید با یک ملافه تمیز پوشانده شود.
• عبور هوا از داخل شلنگ باید بررسی شود.
• دکمه فشار باید متناسب با وزن بیمار تنظیم شود.
• پس از پایان روند تورم تشک بادی ، باید بیمار را روی تخت قرار داد.
• پمپ تشک بادی نباید از برق جدا شود و در حالی که بیمار روی آن خوابیده است نباید دکمه را خاموش کرد.
• هنگام استفاده از تجهیزات الکتریکی مراقب باشید.
• وقتی تشک بادی استفاده نمی شود ، باید دوشاخه را از برق جدا کنید.