زخم های مزمن در حالی که در صورت مشاهده در دوره اولیه با معالجه پزشکی ساده قابل درمان است، در صورت تأخیر می تواند منجر به از دست دادن اندام و مرگ شود.
اگر زخم در عرض 3 ماه بهبود نیابد ، در پزشکی به این زخم ها “زخم مزمن” می گویند. اکثریت بیماران مبتلا به زخم های مزمن ، زخم های پا به دلیل دیابت هستند. این زخم ها خصوصاً در افرادی که بی نظمی قند خون ناشتا دارند ، مراقب پاهای خود نیستند و به دلیل دیابت دچار انسداد عروق شده اند ، ایجاد می شود.
زخم های مزمن همراه با بیماری ها سیستم ایمنی را به طور کلی مختل می کند:
زخم های مزمن زخم هایی هستند که در مدت زمان مشخصی بهبود نمی یابند و غالباً عود می کنند. اگر زخم در عرض سه ماه بهبود نیابد ، می توان آن را زخم مزمن نامید. زخم های مزمن شامل زخم پای دیابتی ، زخم های فشاری، زخم های وریدی ، زخم های ایسکمیک و زخم های مختلف مربوط به واسکولیت است. زخم های مزمن همچنین ممکن است به دلیل زخم های بافت نرم پس از رادیوتراپی و خارج شدن برخی از داروهای شیمی درمانی ایجاد شود. زخم های مزمن معمولاً در گروه مسن بیماران مبتلا به دیابت ، فشار خون بالا ، نارسایی عروقی و مشکلات تغذیه ای مشاهده می شود. در این گروه از بیماران ، زخم ها همراه با بیماری ها اغلب منجر به اختلال در عملکرد سیستم ایمنی بدن می شوند و زمینه را برای عفونت و تصاویر بالقوه کشنده آماده می کنند.
یک چهارم بیمار دیابتی یکبار در زندگی خود دچار زخم پا می شود:
اکثر بیماران مبتلا به زخم های مزمن را زخم پای دیابتی تشکیل می دهد. این بیماری به خصوص در افرادی که بی نظمی قند خون ناشتا دارند ، به پاهای خود اهمیت نمی دهند ، به دلیل دیابت احساس خود را از دست داده اند یا به دلیل دیابت انسداد عروق پیدا کرده اند ، رخ می دهد. یک چهارم بیماران دیابتی یک بار در زندگی خود به دلیل دیابت با زخم پا مواجه می شوند. برای بیماران دیابتی انجام مراقبت از پا ، انجام معاینات پا به تنهایی ، درست کوتاه کردن ناخن ها ، مشاوره با متخصص در مورد کوچک ترین علامت پوستی در پا در جلوگیری از ایجاد زخم پای دیابتی مهم است. نباید فراموش کرد که حتی این زخم های بسیار کوچک که در بیماران دیابتی اتفاق می افتد می توانند در مدت زمان کوتاهی پیشرفت کنند و منجر به قطع پا یا حتی مرگ شود.
باید از یک تشک مناسب در بیماران وابسته به بستر استفاده شود:
در بیماران دچار زخم مزمن در نتیجه محدودیت حرکت ، به ویژه در کسانی که به دلیل اختلالات عصبی وابسته به بستر هستند ، در کم تر از یک هفته در برآمدگی استخوان هایی که با بستر در تماس هستند ، زخم های دشوار ایجاد می شود. به این زخم ها “زخم های فشاری” گفته می شود. وقتی بافت های نرم بیمارانی که مدام در یک وضعیت قرار می گیرند در معرض فشار طولانی مدت قرار بگیرد ، جریان خون در این بافت ها مسدود شده و در نتیجه ، زخم های فشاری ایجاد می شود. بافت های مرده روی این زخم ها باید با جراحی تمیز شود ، آبسه ها تخلیه شوند ، آنتی بیوتیک های مناسب شروع شود و سطح زخم ها با روش های مناسب پانسمان شود. در چنین بیمارانی استفاده از تشک های مواج ، تأمین تغذیه مناسب و تغییر مكرر موقعیت ها به منظور جلوگیری از بروز زخم های فشاری ضروری است.
در دوره اولیه می توان زخم های ملتهب را با دارو درمان کرد:
در بیماران مبتلا به نارسایی وریدی در پاها ، به زخم هایی که در اثر جمع شدن خون وریدی در قسمت های تحتانی پاها با اثر جاذبه ایجاد می شود ، “زخم وریدی” گفته می شود. لبه های این زخم ها نامنظم ، ضخیم و ملتهب است. پوست اطراف زخم قهوه ای و متورم است. بیشتر در مچ پا رخ می دهد. در حالی که زخم های وریدی در اوایل دوره با دارو قابل درمان هستند ، زخم های عمیق می توانند باعث التهاب استخوان و سرطان شوند. درد پا هنگام استراحت در این بیماران مهم است. در معالجه بیماران ، بازکردن رگ های مسدود شده با روش های تصویربرداری یا روش های جراحی نجات دهنده زندگی است. موقعیت هایی که نمی توان رگ ها را باز کرد منجر به قطع اندام آسیب دیده می شود.
اطلاع از آسیب در دوره های اولیه مانع قطع عضو می شود:
در حالی که زخم های مزمن در صورت تشخیص زودهنگام با درمان های پزشکی ساده بهبود می یابند ، این یک مشکل مهم سلامتی است که ممکن است با تأخیر باعث از دست رفتن اندام و مرگ شود. برای افراد دیابتی بسیار مهم است که حتی اگر به چنین زخم هایی مشکوک شدند به متخصص مراجعه کنند.
Source: www.haberturk.com
بدون دیدگاه