مدیریت عفونت
اساس مدیریت عفونت، پاکسازی، دبریدمان و عوامل آنتی میکروبیال است. جهت اطمینان از پاکسازی تمام منابع عفونت و محلهای بالقوه عفونت مجدد، ممکن است دبریدمان تهاجمیتری موردنیاز باشد. همچنین ممکن است نیاز به تغییر آنتی سپتیک موضعی در ترکیب با آنتی بیوتیک سیستمیک باشد. آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک برای تمام بیماران مناسب نیست، ولی درصورتیکه منافعش بیشتر باشد، ممکن است پروفیلاکسی (پیشگیری) انجام شود.
بیوبردن و بیوفیلم
محصولات کنترلکننده بیوبردن و بیوفیلم شامل
کادکسومر/ پرو وودین یددار (Idosorb, Inadine)
آنتی میکروبیال موضعی است که به دفع اسلاف نیز کمک میکند.
یک جایگزین برای فعالیت میکروبی سیدال (میکروب کش) ید، برداشت فیزیکی ارگانیسمها است.
بهعنوانمثال :کاورهای حاوی DACC دی آلکیل کاربامویل کلراید (Cutimed Sorbact) که اتصال هیدروفوبیک ارگانیسم ها را تسهیل کرده و منجر به دام افتادن ارگانیسم داخل کاور میشود.
مزیت این نوع درمان، عدم مقاومت باکتریایی، جذب و دفع باکتریهای مقاوم به آنتی بیوتیک، عدم حساسیتزایی و سیتوتوکسیک بودن است.
علاوه بر آن چون میکروارگانیسم دچار مرگ نمیشود، اندوتوکسین هم داخل زخم آزاد نمیشود.
مدیریت اگزودا
زمانی که تولید اگزودای زخم بالاست، گزینههای موجود، کاورهای فوق جذبی و NPWT است.
مورد اول قادر به جذب و دفع مقادیر بالایی از اگزودا است.
بهعنوانمثال: Cutimed Sorbion و Tielle Liqualock.
زمانی که مقدار اگزودا فراتر از ظرفیت کاور فوق جذبی باشد، NPWT، جایگزین مناسبی است.
بهعنوانمثال :RENASYS Touch و V.A.C Therapy.
افزایش بهبود زخم
علاوه بر درمانهای نرمال برای بهبود زخم، تعدادی درمان جانبی نیز وجود دارد
که مشمول هیچیک از بخشهای توضیح دادهشده نیست.
در سالهای اخیر، درمانهای جانبی موضعی، در حیطه مراقبت زخم، پیشرفتهایی داشته است
تعدادی از مقالات توافقی، از ایده استفاده از اکسیژن در زخمهای مزمن بهبود نیافته، حمایت میکنند.
هدف، رساندن موضعی اکسیژن جهت افزایش غلظت آن در ناحیه خاصی است که نیاز بیشتری دارد.
در حال حاضر میدانیم که بهبود زخم نیازمند :
بدون دیدگاه