اکسیژن تراپی

اکسیژن تراپی


افزایش بهبود زخم

در حال حاضر می‌دانیم که بهبود زخم نیازمند غلظت بالایی از اکسیژن است.در موارد بسیاری که (زخم پای دیابتی) و (زخم فشاری) پیشرفت می‌کند،هایپوکسی و درنتیجه نیاز به اکسیژن اضافی وجود دارد.

یکی از این محصولات Granulox است که انتشار اکسیژن را با استفاده از هموگلوبین خالص، افزایش می‌دهد.

این محصول بر اساس شواهد بالینی موجود (گرید ۱B) با موفقیت در رژیم‌های درمانی زخم فشاری  و زخم پای دیابتی استفاده‌شده است.

نوع دیگری از اکسیژن‌تراپی موضعی، استفاده از اتمسفر غنی از اکسیژن در اطراف زخم است.

  • چه از طریق اکسیژن‌رسانی غیر فشاری (نورموباریک/ با فشار نرمال اکسیژن) از طریق کانول های کوچک یا لوله‌های نازک (Natrox, Epiflo)
  • و چه از طریق محفظه کوچک حاوی اکسیژن پرفشار مداوم TWO2/ TO2.

 

اکسیژن تراپی
اکسیژن تراپی

نوع دیگری از افزایش‌دهنده‌های بهبود

 تغییر در مدیاتورهای التهابی مثل MMP و الاستاز است؛ Collagen/ORC (Promogran).

یک سیستماتیک ریویو نشان داد که استفاده از کاورهای کلاژن در درمان زخم پای دیابتی  ، مؤثر بوده است.

روش دیگر  (سوکروز اکتاسولفات، اورگواستارت) است که مهارکننده MMP و محرک رگ زایی است.

بر اساس نتایج بالینی دوسویه کور، منجر به افزایش میزان بهبود و کاهش قابل‌توجه زمان بسته شدن زخم گردید.

در برخی کشورها، فاکتورهای رشد و شبیه‌سازی بافتی TE، در دسترس است.

زخم پای دیابتی
زخم پای دیابتی

فاکتورهای رشد

شامل becaplermin است، مثل Regranex.

محصولات TE، شامل طیف وسیعی از صفحات سلولار و آسلولار بر پایه ماتریکس خارج سلولی هستند.

به‌عنوان‌مثال آلوگوافت های پرده آمنیوتیک، گرافت های مشتق از پوست سر پنیس (آلت تناسلی مردانه)، گرافت پوستی ناکامل.

(Omnigraft (Integra) زمان بسته شدن زخم را کاهش داده و میزان بسته شدن را افزایش می‌دهد.

نویسندگان متعددی، فاکتور رشد و TE را توصیه نمی‌کنند.

در آمریکا هزینه این محصولات تحت پوشش CMS است؛ به شرطی که بعد ۴ هفته پاسخ بالینی مناسب ایجادشده باشد.

روش های درمانی پیشرفته که مقرون‌به‌صرفه و زمان باشد، اغلب برای زخم‌های مزمن بهبود نیافته استفاده می‌شود

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *