صفر
- فقدان حس محافظتی و بیمارن عروقی محیطی و دفورمیتی وجود ندارد.
- آموزش بیمار شامل توصیه به انتخاب کفش مناسب، مراقبت پوست، کالوس و ناخن.
- سالانه توسط پزشک عمومی و یا متخصص؛ یا در صورت نیاز.(نه لزوماً سالانه)
یک
- فقدان حس محافظتی وجود دارد یا بدون دفورمیتی
- تجویز کفش مخصوص مدنظر باشد، مشاهده روزانه پا توسط خود بیمار، مراقبت روتین پوست و ناخن. اگر دفورمیتی مانعی در کفش محسوب می‌شود، جراحی پروفیلاکتیک (پیشگیرانه) مدنظر باشد. ادامه آموزش بیمار.
- هر ٣-۶ ماه توسط پزشک عمومی یا متخصص
دو
- بیماری عروقی محیطی وجود دارد یا بدون فقدان حس محافظتی
- تجویز کفش مخصوص، مشاهده روزانه پا توسط خود بیمار، مراقبت روتین پوست و ناخن. مشاوره عروق مدنظر باشد. ادامه آموزش بیمار.
- هر ٢-٣ ماه توسط متخصص
سه
- شرح‌حال زخم یا آمپوتاسیون قبلی
- مثل دسته یک، در صورت وجود (بیماری عروقی محیطی)، مشاوره عروق مدنظر باشد.
- هر ١-٢ ماه توسط متخصص.
اتمام جدول۴
خدمات مراقبت بهداشت برای تمام بیماران دیابتی به شرح ذیل است:
مشاهده و معاینه روزانه پا و ارزیابی ریسک، مراقبت ناخن، مراقبت کالوس، مراقبت پوست، بهداشت پا، مدیریت بیماری‌های پا، کاهش فشار وارده بر پا.
انتخاب کفش مناسب شامل موارد ذیل است:
- کفش در دسترس (ازلحاظ تجاری) که مخصوص پای دیابتی طراحی‌شده است. این کفش برای بیمار کم‌خطر کفایت می‌کند.
- کفش های depth (ت م: در کفش عمیق، فاصله کف تا لبه پشت کف، افزایش‌یافته است و نوعی کفش طبی محسوب می‌شود.) برای بیماران پرخطر (DPN، نارسایی عروقی و یا دفورمیتی خفیف تا متوسط) توصیه می‌شود (ممکن است کفی نیاز باشد)
- کفش‌های سفارشی با کف مخصوص برای بیماران پرخطر با دفورمیتی پیشرفته توصیه می‌شود.
- به بیمار باید توصیه شود که هیچ‌گاه با پای‌برهنه راه نرود.
اطلاعات بیشتر در مورد کفش بیماران دیابتی، در توصیه‌های به‌روز شده انجمن بای دیابتی استرالیا آمده است.
علاوه بر آن اندازه‌گیری‌های لازم برای بیمار (جدول۴) دمای پا نیز باید اندازه گرفته شود و اگر بالاتر از نرمال است، باید ارجاع شود.
بدون دیدگاه