زخم پای دیابتی دارای یک فاز التهابی طول کشیده همراه با موارد ذیل است:
زخم پای دیابتی اغلب بهبود نمی‌یابد، زیرا سطوح بالا و پایداری از سیتوکین های پیش التهابی در زخم وجود دارد، شامل MMP ها و درنتیجه تخریب فاکتورهای رشد، گیرنده‌ها و پروتیین های ماتریکس که برای بهبود زخم ضروری هستند.MMP ها همچنین مسئول تکه‌تکه شدن غشای پایه، القای التهاب، انژیوژنز (رگ زایی) و اپی تلیازه شدن هستند.
تعدیل غلظت MMP و سایر فاکتورهای تنظیم‌کننده بهبود زخم (مثل PDGF, FGF, EGF، سیتوکین ها و …) می‌تواند در درمان زخم‌های مزمن مفید باشد.
مدیریت شرایط زمینه ساز و علل زخم فشاری
- اختلال عملکرد فیبروبلاست،
- اختلال نئووسکولاریزاسیون (رگ زایی) و افزایش غلظت MMP ها.
- این MMP های اضافی از طریق تخریب ماتریکس خارج سلولی ECM، فرایند بهبود زخم را تغییر می‌دهند و منجر به تحت تأثیر قرار گرفتن فعالیت پروتیین های عملکردی (مثل فاکتورهای رشد) و فرایند جایگزینی ECM جدید می‌شوند.
- فشار و اصطکاک
- بریدگی باید توسط متدهای کاهنده/ تعدیل‌کننده فشار مدیریت شوند. این متدها عمدتاً همان متدهای مورداستفاده در پیشگیری از زخم فشاری هستند،
- شامل سطوح کاهنده فشار،
- سطوح توزیع‌کننده فشار،
- محصولات آناتومیک مخصوص مثل کفش محافظ پاشنه،
- کاورها و تغییر وضعیت بدنی بیمار.
- کنترل رطوبت بایدشامل کرم‌های محافظت‌کننده و متدهای کنترل‌کننده بی‌اختیاری باشد.
- یک زخم فشاری فعال خودش منبع رطوبت است. جهت مطالعه اطلاعات دقیق‌تر لطفاً به قسمت مدیریت اگزودا رجوع کنید.
- در صورت دسترسی به گایدلاین¬ها ی درمانی محلی، باید از آن‌ها استفاده شود. هرچند در این مقاله، باندل SSKIN آموزش داده‌شده است.
مدیریت شرایط زمینه ساز و علل زخم پای دیابتی
جریان خون نوروپاتی و دفورمیتی پا که باعث فشار و عفونت شده است، باید مدیریت شود.
این‌ها اجزای VIPS هستند.همان‌طور که قبلاً بحث شد، هر بیمار با (زخم پای دیابتی) باید تحت ارزیابی عروقی قرار بگیرد. اگر بیمار بافت ازدست‌داده و ABPI کمتر مساوی ٩ دهم است.
بدون دیدگاه