مدیریت بیوبردن (عفونت و بیو فیلم ) و التهاب
بیو بردن و مخصوصاً بیوفیلم مانع بهبود زخم است. حداقل ۶٠ درصد و احتمالاً همه زخم‌های مزمن دارای بیوفیلم در سطح و بافت عمقی‌ترشان هستند و تشخیص بالینی ان مسئله چالش‌برانگیزی است. تاکنون مارکر خاصی برای بیوفیلم وجود ندارد و توسط چشم غیرمسلح نیز قابل‌رؤیت نیست. وقتی تشخیص عدم بهبود به علت بیوفیلم، مطرح می‌شود، درواقع سایر علل عدم بهبود کنار گذاشته‌شده است.
انتخاب کاور به عوامل متعددی بستگی دارد؛ شامل:
- محل و سایز زخم،
- مقدار و نوع اگزودا،
- درجه بهبود زخم و نوع بافتی غالب،
- یکپارچگی و شرایط پوست اطراف،
- کیفیت پوست بیمار،
- تحمل بیمار،
- درد،
- راحتی و QoL (ت م: اشاره به کیفیت زندگی)،
- تعداد دفعات موردنیاز برای تعویض،
- نیاز به انتی میکروبیال موضعی،
- تطابق و تناسب با سایر عوامل موجود در برنامه مراقبتی،
- هزینه،
- دسترسی به محصول و قوانین مربوطه،
- گایدلاین¬ها ی محلی
زمانی که ارزیابی‌ها نشان می‌دهد بیوفیلم مانع بهبودی است، مداخله زودرس توصیه می‌شود. در این زمینه رژیم‌های جدیدی توصیه‌شده است مثل BBWC (مراقبت زخم بر اساس بیوفیلم) که با استفاده از عوامل انتی میکروبیال موضعی بیوفیلم را مهار می‌کند.
رژیم دیگری به نام رژیم افزایش تدریجی، توصیه‌شده است که در روزهای ١ تا ۴ به‌صورت ذیل عمل می‌شود:
- دبریدمان تهاجمی،
- انتی سپتیک موضعی،
- انتی بیوتیک سیستمیک،
- مدیریت عوامل زمینه‌ساز مربوط به فرد،
- شناسایی میکروارگانیسم با استفاده از متدهای ژنتیکی
به‌موازات بهبود زخم، درمان با دبریدمان و پاکسازی مکرر ادامه می‌یابد(ت م: علت نام‌گذاری افزایش تدریجی، متد این رژیم است که دبریدمان مکرراً انجام می‌شود و هم‌زمان زخم رو به بهبود می‌رود.)
شناسایی ژنتیکی میکروارگانیسم بسیار تخصصی است و فقط در چند مرکز محدود قابل‌اجراست. در صورت نیاز، ارزیابی‌های میکروبیولوژیکی استاندارد انجام می‌شود مثل سوآب، بیوپسی، نمونه‌گیری.
آنالیز میکرو بیولوژیک جهت انتی بیوتیک تراپی انجام می‌شود، نه تشخیص عفونت.
بدون دیدگاه