بیماری‌های همراه و برنامه مراقبتی که ممکن است شامل پیوند نیز باشد که در این صورت پاک‌سازی بستر زخم ضروری ست.
دبریدمان جراحی برای زخم فشاری با نکروز وسیع،
سلولیت پیش‌رونده، کرپی توس، یا نوسان،
(ت م: Crepitus احساس وجود گاز در زیر بافت مورد لمس است و نشان‌دهنده فعالیت باکتری‌های بی‌هوازی است.
نوسان احساس وجود مایع زیر بافت مورد لمس است و نشان‌دهنده آبسه، هماتوم و … است.)
و یا سپسیس ثانویه به عفونت زخم، مناسب است.
هنگامی‌که دبریدمان جراحی کنتراندیکه (ممنوع) است، ممکن است دبرید لاروی مدنظر باشد.
نشان داده‌شده است دبریدمان (زخم پای دیابتی) منجر به بهبود زخم می‌شود.
در صورت دسترسی، استاندارد پذیرفته‌شده، دبریدمان شارپ با استفاده از قیچی یا اسکالپل و فورسپس است.
قبل دبرید باید وضعیت عروقی ارزیابی‌شده و بافت مشکل‌دار (ازلحاظ خون‌رسانی) نباید به روش جراحی دبرید شود.
مواردیکه دبریدمان غیر جراحی باید مدنظر باشد:
ابزار لازم یا فرد متخصص در دسترس نیست، بیمار تحمل ندارد.
در این شرایط در صورت دسترسی ممکن است دبریدمان لاروی انجام شود.
مدیریت هایپوکسی
بیماران با سندرم پای دیابتی، معمولاً دچار اختلال عملکرد عروقی نیز هستند، زیرا غشای پایه مویرگ ها ضخیم شده و اندوتلیوم دچار تورم می‌شود.
به دنبال نوروپاتی، تنظیم لومن عروقی وابسته به اندوتلیوم، توسط نیتریک اکسید NO تحت تأثیر قرارگرفته و تنظیم عصبی ارتریول های پیش مویرگی مختل می‌شود.
به علت این اختلال عملکرد، واکنش کافی و مناسب نسبت به آسیب وجود ندارد.
(به‌عنوان‌مثال افزایش جریان خون به دنبال آسیب؛ زیرا در آسیب نیاز به اکسیژن و مواد غذایی افزایش می‌یابد.)
اگرچه پاهای بیماران دیابتی ازلحاظ فنوتیپی (ظاهری) سالم به نظر می‌رسد، ولی تغییرات ساختاری و مولکولی زمینه‌ای مانع افزایش اکسیژن‌رسانی حین آسیب می‌شود.
یک مسئله مهم درترمیم فیزیولوژیک زخم، اکسیژن‌رسانی و غلظت اکسیژن بستر زخم است.
بالانس (تعادل) اکسیژن در بافت زخمی شده، یک چالش مهم است، زیرا تمام جنبه‌های دخیل در بهبود زخم را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
بدون دیدگاه