مدیریت اگزودا
اگزودا ناشی از زخم مزمن نه‌تنها باعث افزایش رطوبت پوست می‌شود، بلکه حاوی مولکول‌های بیولوژیکی مخرب مثل آنزیم‌های تخریب‌کننده پروتیین است که ممکن است برای بستر زخم و پوست اطرافش آسیب‌زننده باشد.مقدار اگزودا باید به حداقل رسانده شود که مرتبط با تماس پوستی و طول مدت ان است. (هم در زخم فشاری و هم زخم پای دیابتی) اگزودا معمولاً توسط کاورها یا NPWT مدیریت می‌شود.
کاور، پوششی برای زخم است تا از آلودگی زخم با عوامل خارجی و گسترش ارگانیسم‌ها از زخم به محیط جلوگیری شود.
یک توافق عمومی وجود دارد، مبنی بر اینکه زخم باید در محیط مرطوب و گرم نگهداری شود تا بهبود یابد.
برخی معتقدند گاز نباید استفاده شود.
(جزو کم‌هزینه‌ترین کاورها) باید از کاورهایی استفاده شود که نیاز بالینی موجود را برآورده سازد. در این زمینه باید از گایدلاین¬ها ی محلی استفاده شود. انتخاب کاور به عوامل متعددی بستگی دارد
وقتی TCC (هم نوع ثابت هم EL) در دسترس نیست، باید سایر گزینه‌های اف لودینگ، بر اساس اولویت سیستم و بیمار استفاده شود؛
- شامل واکر ساق بلند (زیر زانو)،
- کفش مخصوص جلوی پا،
- کفش مخصوص سفارشی،
بهبود زخم پای دیابتی حین استفاده از TCC متغیر، به نسبت کمتر از نوع ثابت است، چون نوع متغیر اغلب حین راه رفتن استفاده نمی‌شود و بنابراین کارایی‌اش کاهش می‌یابد.
باید مطمئن شویم بیمار آن را همیشه استفاده می‌کند، حتی در مکان‌های بی‌خطر مثل خانه.
- صفحه رابط بین پا و کف کفش استفاده کرد تا توزیع فشار به بهترین نحو صورت گیرد.
- در صورت عدم دسترسی به این محصولات باید از فوم استفاده شود.
- جایگزین‌ها شامل عصا، واکر، ویلچر، یا بالا بردن پا است.
- در صورت امکان باید تمام زخم پای دیابتی های نوروپاتیک و ایسکمیک باید با اف لودینگ مدیریت شوند.
اگر اف لودینگ موفقیت‌آمیز نباشد، گزینه‌های دیگری موردنیاز است که توسط MDT ارزیابی می‌شود، مثل مداخله جراحی جهت اصلاح دفورمیتی.
بدون دیدگاه