ارزیابی خطر پیشرفت زخم به سمت آمپوتاسیون توسط WIFI صورت می‌گیرد.

هر بیمار با دیابت و زخم، باید مراقبت‌کننده‌ای حرفه‌ای داشته باشد که نیاز به ارزیابی عروقی را تعیین کند. برای مثال اگر پرستار قادر به لمس نبض است، این دلیل جهت رد ایسکمی، کافی است. هرچند اگر زخم بهبود نیابد یا هرگونه شکی وجود داشته باشد، بیمار باید جهت تست‌های غیرتهاجمی بیشتر ارجاع گردد، مثل TBI و ABIP.

باکس ۵ و ۶ مثال‌هایی از ارزیابی بیمار با دیابت و زخم است.

باکس۵

مثال‌هایی از ارزیابی و درمان زخم پای دیابتی 

تصویر چپ: زخم پای دیابتی در مراجعه اولیه

تصویر راست: بعد جایگذاری ماتریکس پوستی آسلولار (بدون سلول)

شرح‌حال پزشکی:

سن و جنس: مرد ۵۵ ساله/ شرح بیماری فعلی: زخم به‌صورت تاول شروع‌شده بیمار امیدوار بوده که زخم خودبه‌خود بهتر خواهد شد./ طول مدت زخم: ٨ ماه / سابقه زخم و آمپوتاسیون: خیر/ درد: خیر (مقیاسVAS: صفر از ١٠)/ مدیریت اولیه: بیمار با کاورهای OTC که از داروخانه تهیه‌کرده، خوددرمانی کرده است.

(ت م: منظور از OTC  داروهایی است که بدون تجویز پزشک نیز در داروخانه‌ها به فروش می‌رسد.) (Out of The Counter)   سابقه پزشکی قبلی: دیابت تیپ ٢ از ١٢ سال قبل. هایپرتنشن. هایپرکلسترولمی/ آلرژی: بهPCN و کدئین دارد.

 داروهای در حال استفاده: لیزینوپریل، اتورواستاتین، نوولوگ، فورزماید، لانتیس./ کنترل گلایسمیک: هموگلوبین A1C: ٨.۶ برای ۶ هفته قبل/ وضعیت راه رفتن و تحرک: قادر به راه رفتن با کمک عصا و تغییر و کنترل پوزیشن بدنش.

معاینه زخمVIPS:  مکان: لترال چپ پاشنه (لترال: جانبی، حاشیه، کنار) / سایز: ۵.٢ در ۴.٣ در ٠.۵ سانتی متر / بیس: ٩٠ درصد فیبروتیک و ١٠ درصد گرانولار / حاشیه: هایپرکراتوتیک با ۴٠ درصد اسکار/ مسیر مخفی زخم tracking: ندارد.

(منظور مسیری است که از سطح ضایعه شروع‌شده و به بافت زیرین یا آبسه ختم می‌شود؛ سینوس) / پروبینگ: به پریوست/ undermining: ٠.٨ سانتی‌متر در طول لبه خلفی/ بو: ندارد./ اگزودا: اگزودای سروزی خونی خفیف روی پوشش گذاشته‌شده روی زخم. ترشح فعال ندارد.

وسکولار: نبض های دورسالیس پدیس و تیبیالیس خلفی قابل‌لمس نیست. در سونو دوپلر: نبض دورسال پدیس بای فازیک و نبض تیبیالیس خلفی مونوفازیک است. اندکس انکل براکیال: ٠.٩ و TcPO2: 42 mmHg.

عفونت: بدون ادم یا اریتم اطراف زخم، بدون چرک و ترشح فعال و اسلاف، بدون نوسان، بدون بو. با توجه به عمق زخم و پروبینگ پریوست، احتمال عفونت وجود دارد.

فشار: ناشی از کفش نامناسب. سایز پای بیمار ١١ اندازه‌گیری شد، درحالی‌که کفش سایز ١٠ پوشیده است.

حس:SWM  صفر از ١٠، حس ارتعاش: کاهش‌یافته، TTT: ٢ از ٨

تست‌ها: ارجاع به متخصص عروق

با توجه به اینکه نبض بیمار قابل‌لمس نبود و اندکس ٩ دهم اندازه‌گیری شد، با مشورت متخصص عروق، فشار اکسیژن ترانس کوتانئوس (از طریق پوست) اندازه‌گیری شد تا پتانسیل بهبود زخم ارزیابی شود که عدد ۴٢ به دست آمد؛ پتانسیل خوب برای بهبود بدون نیاز به جراحی عروق، رادیوگرافی یا MRI.

ولی ازآنجایی‌که در پروبینگ به پریوست رسیده بود، گرافی و MRI جهت رد استئومیلیت درخواست شد و استئومیلیت را نشان ندادند. مشاوره تغذیه، غدد و  pedorthic (مرتبط به علم پاشناسی) درخواست شد.

استیجینگ و درمان

استیجینگ DFU: وگنر گرید ٢/ دانشگاه تگزاس گرید ۳A / و WIFI استیج ٢.

با توجه به اینکه بیمار کنتراندیکاسیونی (ممنوعیت، مانع) برای بهبود نداشت، دبریدمان (برداشت بافت مرده) جراحی زخم و ماتریکس پوستی اسلولار تجویز شد. بیمار سریعاً با کست (گچ، قالب) تماسی همراه با پد اضافی اطراف پاشنه، تحت offloading (کاهش بار وارده) قرار گرفت. بیمار طی ١٠ هفته بهبود یافت و از کفش مناسب مخصوص دیابت استفاده کرد.

 

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *