هنگامی‌که بیماری با زخم پاشنه مراجعه می‌کند، وضعیت دیابت را ارزیابی کنید. زخم پاشنه ممکن است زخم فشاری  باشد، ولی اگر بیمار دیابتی است،زخم دیابتی  را نیز در نظر داشته باشید.

  • جهت اطمینان از اینکه بیمار در مناسب‌ترین مسیر مراقبتی قرار دارد، ضروری ست تست‌های ساده‌ای انجام شود؛ لمس نبض و لمس انگشتان پا.
  • اگر بیمار نبض ندارد، جهت ارزیابی کامل به متخصص عروق (یا تخصص مربوطه) ارجاع دهید.
  • به‌محض اینکه اتیولوژی (ت م: علت شناسی، علت‌یابی) زخم مشخص شد، قدم بعدی ارجاع به متخصص مربوطه و/ یا تیم حرفه‌ای است تا جهت مدیریت بیمار، اپروچ کاملی داشته باشند. (ت م: اپروچ: رسیدن به یک هدف یا تشخیص از طریق ابزارها و روش‌ها)

ارزیابی صحیح بیمار جهت تعیین اتیولوژی زخم

زخم پاشنه ممکن است به‌صورت زخم فشارd توصیف گردد، ولی اگر بیمار دیابت دارد، ممکن است به‌عنوان زخم پای دیابتی ارزیابی شود.

این کار به ما اطمینان می‌دهد که صرفاً زخم به‌تنهایی درمان نمی‌شود؛ بلکه علل زمینه‌ساز به‌وضوح مشخص‌شده و مدیریت می‌شوند؛ همچنین بیمار و خانواده‌اش / مراقبش به‌طور صحیح راهنمایی می‌شوند.

به‌عنوان‌مثال زخم پاشنه در بیمار دیابتی اگر به‌عنوان زخم فشاری مدیریت گردد، بسیار نامحتمل است که نیازمند خدمات  (تیم چند رشته‌ای) باشد، درحالی‌که برای زخم  پای دیابتی ،تیم چند رشته ای  توصیه می‌گردد. بنابراین در صورت اشتباه، بیمار در معرض خطر بالایی برای عوارض، تخریب و آمپوتاسیون قرار می‌گیرد.

دو علامت بالینی جهت افتراق زخم فشاری و زخم پای دیابتی باید ارزیابی شود:

  • نوروپاتی محیطی دیابت DPN که منجر به از دست دادن حس حفاظت (ت م: لمس، درد، ارتعاش و …) می‌شود.
  • کاهش جریان خون شریانی (ایسکمی)

علاوه بر این دو، تحرک/ بی‌حرکتی نیز می‌تواند به افتراق این دو کمک کند. اگر هریک از این موارد مثبت باشد، (DPN، ایسکمی، تحرک) بیمار باید در مسیر مراقبتی  (زخم پای دیابتی) قرار گیرد؛ در غیر این صورت در مسیر (زخم فشاری). قسمت بعدی، تست‌های ساده‌ای جهت تعیین DPN (نوروپاتی محیطی دیابت)، ایسکمی و تحرک ارائه می‌کند. قبل ارزیابی زخم باید شرح‌حال بیمار با توجه به شکایت اصلی (ت م: زخم پا) اخذ گردد.

 

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *