زخم‌های پای دیابتی
متأسفانه بیماری دیابت روز به روز در حال افزایش است و افراد زیادی را درگیر خود کرده است. این بیماری در صورتی که کنترل نشود، عواقب جبران‌ناپذیری برای بیماران ایجاد می‌کند. عواقبی همچون تحلیل لثه‌ها و ریزش دندان‌های سالم، ایجاد ناراحتی‌های قلبی و عروقی که منجر به سکته‌های قلبی می‌شود و ایجاد زخم‌های دیابتی که بیشترین آن‌ها در ناحیه پا ایجاد می‌شود. این زخم‌ها که به زخم‌های پای دیابتی شهرت دارند، باید هر چه سریع‌تر شناسایی و درمان شوند. در صورتی که درمان این زخم‌ها به‌موقع انجام نگیرد، احتمال قطع عضو زیاد خواهد بود. ازاین‌رو شناخت علائم زخم‌های پای دیابتی برای افراد دیابتی، کاری مهم و ضروری است.
چرا بیشترین عضوی که دچار زخم دیابتی می‌شود، پا است؟
در افراد دیابتی، گردش خون با اختلالاتی همراه است. میزان بالای گلوکز خون در صورت عدم کنترل، مانع از اکسیژن‌رسانی و گردش خون مناسب به بافت‌ها می‌شود. پا دورترین نقطه نسبت به قلب است و رسیدن خون به پا، معمولاً سخت‌تر از دیگر عضوهای بدن انجام می‌گیرد. بی‌حسی درنتیجه عدم خون‌رسانی مناسب و اختلالات عصبی در ناحیه پا ایجاد می‌شود و از طرفی معمولاً پاها تحت‌فشار کفش می‌باشند. فشار کفش در ناحیه پا و عدم اکسیژن‌رسانی مناسب، منجر به مرگ سلول و ایجاد زخم‌های دیابتی در ناحیه پا می‌شود.
از کجا بفهمیم که زخم‌های پای دیابتی داریم؟
گاهی اوقات نشانه‌های زخم‌های پای دیابتی قابل رؤیت نیستند و باید حتی تغییرات کوچکی را که روی پوست ایجاد می‌شود، در نظر بگیرید. هرگونه تغییر رنگ در پوست و عدم بهبود آن، باید زنگ خطری را در گوشتان به صدا دربیاورد. زخم‌های دیابتی، ازنظر پزشکان از ۰ تا ۳ درجه‌بندی می‌شوند. زخم‌هایی که خطر ندارند در درجه صفر و زخم‌هایی که سطحی هستند در درجه اول قرار می‌گیرند. اگر این زخم‌ها، عمیق باشند و بافت‌ها را درگیر کرده باشند، درجه دو و اگر عفونت داشته باشند و گسترده شوند، در درجه سه قرار می‌گیرند. شناخت علائم پای دیابتی، باعث می‌شود، زخم‌های درجه ۰ و ۱ درمان شوند و عواقب جبران‌ناپذیر زخم‌های پای دیابتی درجه سه را نداشته باشد.
ترشحات روی جوراب
یکی از علائم زخم‌های پای دیابتی پیش از مشخص شدن آن‌ها، وجود ترشحات یا لکه‌هایی است که روی جوراب و گاهی اوقات روی کفش ایجاد می‌شود. در ناحیه مشکوک، عمدتاً قرمزی، ورم و بوی تند مشاهده می‌شود.
کبودی‌های پا
همان‌طور که گفته شد، اکسیژن‌رسانی در افراد دیابتی با اختلال همراه است و کمبود جریان خون، در بافت‌های تحت‌فشار به‌ویژه پا، باعث ایجاد کبودی در این بافت‌ها خواهد شد. بیماران دیابتی باید هرروز پاهای خود را چک کنند تا در صورت وجود کبودی، اقدام به درمان کنند.
از بین رفتن چربی زیرپوست
به‌طورمعمول در زخم‌های ابتدایی پای دیابتی، بافت‌های زیرین نرم می‌شود و قرمزی زخم، با یک فشار کوچک از بین می‌رود اما بعد از مدتی چربی پوست از بین می‌رود و فشار در این ناحیه، دردناک و همراه با قرمزی خواهد بود.
عفونت زخم
بدترین مرحله در زخم‌های پای دیابتی، ایجاد عفونت در ناحیه زخم است. باکتری‌ها و قارچ‌ها در این ناحیه به‌سرعت رشد می‌کنند و زخم گسترده می‌شود. خروج ترشحات چرکی از زخم، نشان‌دهنده عفونت زخم است. معمولاً تب و لرز در این افراد ایجاد می‌شود.
چه مواردی در افراد دیابتی زخم‌های پای دیابتی را تشدید می‌کند؟
افراد دیابتی باید از استعمال دخانیات و مصرف الکل بپرهیزند. مصرف این موارد باعث اختلال بیشتر در گردش خون می‌شود و احتمال ایجاد زخم‌های پای دیابتی را افزایش می‌دهد. همچنین افراد دیابتی باید وزن ایده آل داشته باشند چرا که وزن زیاد، باعث فشار بیشتر روی پاها می‌شود و زخم‌های پای دیابتی را تشدید می‌کند. مورد دیگری که باید رعایت شود، نحوه گرفتن ناخن‌های پا است که بدین ترتیب از فرورفتگی ناخن به داخل پوست پیشگیری می‌شود.
بدون دیدگاه